Γονείς και παιδιά. Από τις συγκρούσεις στη συνεργασία

Η κ. Πηνελόπη Καραμήτσου είναι Ιατρός Μικροβιολόγος και Διδάκτωρ Ιατρικής. Εκτός από τις σπουδές της και την επιτυχημένη της σταδιοδρομία στο χώρο της ιατρικής έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία και τα παιδαγωγικά. Άρθρα της δημοσιεύονται σε περιοδικά.
Η ομιλία της με θέμα: "Γονείς και παιδιά. Από τις συγκρούσεις στη συνεργασία", έγινε στην σχολή γονέων της Χριστιανικής Ελπίδας, στις 5/2/2010.

Μορφή αρχείου: mp3
κατεβάστε από εδώ:
http://www.paterikoslogos/avraam/Pinelopi_Karamitsou.mp3

Η προσευχή, ομιλία του γέροντα Νίκων σε μορφή mp3

Από την προσευχή ξεκινάει η σωτηρία μας. Δεν μπορεί να σωθεί κανείς έξω από την προσευχή. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς την προσευχή. Η Βάπτιση, το Χρίσμα, ο Γάμος, τα Μυστήρια της εκκλησίας μας, η Θεία Λειτουργία, όλα με προσευχή γίνονται, όλα με προσευχή τελειώνουν. Είναι τόσο μεγάλο πράγμα η προσευχή που ένας άγιος της Εκκλησίας μας είπε κάτι φοβερό: Είναι προτιμότερο να θυμάσαι τον Θεό παρά να αναπνέεις.

Την προσευχή δεν μπορεί να μας την διδάξει κανένας, την μαθαίνουμε μόνοι μας. Όπως κανείς δεν μας δίδαξε πώς να βλέπουμε, πώς να ακούμε, έτσι κανείς δεν μπορεί να μας μάθει πώς να προσευχόμαστε. Όπως κανείς δεν μπορεί να διδάξει στον άλλον την ομορφιά που να βλέπει ο άλλος, σε κάποιον που δεν ακούει το τι ωραίο είναι που είναι να ακούς, έτσι δεν μπορείς να διδάξεις και να διδαχθείς την ομορφιά, την ζωή , την χαρά που δίνει η προσευχή.
Θα τα ζήσεις και θα τα γνωρίσεις. Δεν μαθαίνονται δια της ακοής, αλλά ζώντας τα όπως και όλα τα Μυστήρια της πίστεώς μας…
Απόσπασμα από την μαγνητοφωνημένη ομιλία του γέροντα
Κατεβάστε από εδώ:
http://www.paterikoslogos.com/avraam/gerwn_Nikwn/proseuxi.MP3

Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά & με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι.

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.

Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.

Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.

Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Πατήρ Πορφύριος

http://1myblog.pblogs.gr/pages/2.html

Αγιορείτης προστάτης της πολεμικής μας αεροπορίας!

(Ο ερημίτης μοναχός Ιωσήφ)
Ο μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαίρακτάρης) είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.

Ο πατέρας Ιωσήφ μονάζει απο την αρχή της δεκαετίας 1980 στο Άγιον Όρος. Απο το 1989 έχει αποσυρθεί στο ησυχαστήριό του, στην άκρη... του πουθενά πάνω στα βράχια του Ακρωτηρίου Άκραθως, πάνω απο ένα γκρεμό βάθους 300 μέτρων . Μόνος με το Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικές εργασίες και σώζει την ψυχή του.

"Είναι ένας Άγιος άνθρωπος, μια βιβλική μορφή, που όποιος τον γνωρίσει έχει ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο της καλοσύνης και της αγάπης" είπε στον "Ρress Τime" ο πιλότος Γιώργος Βαζούρας που τον επισκέπτεται συχνά.

Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλοτους των μαχητικών μας.
Απο το 1990 περίπου όλοι οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα.

"Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου".

Τα τέσσερα τουρκικά F-16 τρύπησαν σαν βέλη τα πυκνά σύννεφα και ξεχύθηκαν στον ουρανό του Αιγαίου. Μόλις πέρασαν στον Ελληνικό εναέριο χώρο, χωρίστηκαν σε ζευγάρια. Το πρώτο έστριψε δεξιά και κατευθύνθηκε προς τη Θάσο και τη Σαμοθράκη. Το δεύτερο συνέχισε σε ευθεία οριζόντια για τις Βόρειες Κυκλάδες (Άνδρο-Τήνο-Μύκονο). Στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα είχε σημάνει ήδη συναγερμός. Απο την Αγχίαλο σηκώθηκαν τέσσερα Ελληνικά μαχητικά με κυβερνήτες έμπειρους σμηναγούς και υποσμηναγούς. Το καθημερινό... πανηγύρι μόλις άρχιζε.
Οι Τούρκοι αεροπόροι όταν αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν, ενώθηκαν στο βόρειο Αιγαίο μεταξύ της Λήμνου, του Αγίου Όρους και της Μυτιλήνης. Δεν ήθελαν απλώς να «παίξουν» αλλά να προκαλέσουν, αφου τα μαχητικά με την ημισέληνο στον ουρά ήταν οπλισμένα. Λίγα λεπτά αργότερα, στο θαλάσσιο χώρο νότια του Αγίου Όρους άρχιζε μια εικονική αερομαχία. Οι Έλληνες χειριστές, με αριστοτεχνικό τρόπο, «πήρε» ο καθένας απο έναν Τούρκο και πολύ σύντομα απέκτησαν επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Δηλαδή, κατάφεραν να βρίσκονται πίσω τους σπρώχνοντάς τους ταυτόχρονα προς τα παράλια της Τουρκίας. Σε χαμηλό ύψος πάνω απο τη θάλασσα, με επικίνδυνους ελιγμούς και με τις μηχανές σε μέγιστη ισχύ, εξελίχθηκαν εντυπωσιακές «αερομαχίες», κλειστές στροφές και σφιξίματα που έμοιαζαν με τανάλιες.

Τα VHF με τη Λάρισα είχαν ανάψει. Εντολές και οδηγίες έδιναν κι έπαιρναν, και απο το ραντάρ του Χορτιάτη και της Λήμνου οι επιτελικοί αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας χαμογελούσαν με ικανοποίηση, καθώς έβλεπαν τους Τούρκους να χάνουν σιγά-σιγα τη μάχη και να παίρνουν το δρόμο προς τις ακτές της Τουρκίας.
Τα τέσσερα Ελληνικά F-16, πρίν επιστρέψουν στη βάση τους, έκαναν ότι κάνουν τα τελευταία 13 χρόνια όλοι οι Ελληνες αεροπόροι... Πήγαν να πάρουν την ευχή απο τον προστάτη τους! Τον γέροντα Ιωσήφ, που απο το ησυχαστήριό του, στους γκρεμούς του Αγίου Όρους, παρακολουθούσε την αερομαχία με δάκρυα στα μάτια. Επικεφαλής του σχηματισμού ο αρχαιότερος σμηναγός και απο πίσω του τα υπόλοιπα 3 μαχητικά.


Ο μοναχός Ιωσήφ, σκαρφαλωμένος στα βράχια του ακρωτηρίου Άκραθος, με τον επικίνδυνο γκρεμό να χάσκει κάτω απο τα πόδια του, το?ς περίμενε. Στα χέρια του κρατούσε δύο τεράστιες σημαίες, τη γαλανόλευκη κι εκείνη του Βυζαντίου. Σε πολύ χαμηλό ύψος, τα Ελληνικά αεροπλάνα πέρασαν πάνω απο τον γκρεμό κουνώντας τα φτερά τους. Η φωνή του μοναχού χάθηκε απο το μουγκρητό των κινητήρων:
"Να έχετε την ευχή μου! Γυρίστε πίσω υγιείς και πάντα νικητές...". Οι σημαίες ανέμιζαν στον παγωμένο αέρα του Αιγαίου κι ο ερημίτης μοναχός έμεινε πάνω στα βράχια μέχρις ότου τα αεροπλάνα έγιναν κουκίδες και χάθηκαν στον ορίζοντα.
"Τους αγαπώ όλους σαν παιδιά μου. Κάποιους τους έχω γνωρίσει κι απο κοντά", μας είπε ο ερημίτης Ιωσήφ σε συνομιλία που είχαμε μαζί του. «Κάθε μέρα, όταν ακούσω το θόρυβο των αροπλάνων πετιέμαι απο το κελλί μου. Εδώ, στην ερημιά και την ησυχία του Άθω, οι θόρυβοι έρχονται απο πολύ μακριά. Βγαίνω έξω και κυματίζω την ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου. Έχω παρακολουθήσει πάρα πολλές αερομαχίες. Έχω νιώσει φόβο και υπερηφάνια. Αλλά το συναίσθημα, έπειτα απο κάθε εμπλοκή να περνάνε πάνω απο το ησυχαστήριο μου για να με χαιρετίσουν, δεν περιγράφεται... Κάποιοι απο τους πιλότους ήρθαν ως εδω και με βρήκαν. Αγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε, μου άνοιξαν την καρδιά τους. Μου αποκάλυψαν τα προβλήματα τους. Νιώθω ότι με τα λόγια μου, που είναι λόγια του Θεού, θα γίνουν ακόμα πιο γενναίοι για να υπερασπίζονται πάντα την Ελλάδα μας».

Άγγελοι στη γή - Βιντεοπαρουσίαση

... "Δημιούργησα τον άνθρωπο καθ' εικόνα και ομοίωσή μου, αλλά με ιδιαίτερες ικανότητες τον καθέναν.
Επέτρεψα διαφορές ανάμεσά τους για να φτιάξουν όλοι μαζί το Βασίλειο...
Κάποιοι θα έφτιαχναν πλούτη για να τα μοιραστούν με με τους φτωχούς...
Άλλοι θα είχαν καλή υγεία για να φροντίζουν τους αρρώστους...
Κάποιοι θα ήταν σοφοί και άλλοι, πολύ απλοί, για να μπορέσουν να μοιραστούν αισθήματα αγάπης, θαυμασμού και σεβασμού.
Οι καλοί θα έπρεπε να προσεύχονται για εκείνους που ενεργούσαν σαν να ήταν κακοί, ο υπομονετικός να ανέχεται τον νευρωτικό...
Τελικά..."

..."Γιατί ακριβώς πρόκειται;", ρώτησαν ανήσυχοι οι άγγελοι.

..."Μιας και οι άνθρωποι ξέχασαν ότι τους έκανα διαφορετικούς για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, κι έτσι να αποτελέσουν το σώμα του αγαπημένου μου υιού,
θα κατεβείτε εσείς μαζικά με εμφανείς διαφορές και ειδικές αποστολές..."

(Απόσπασμα από τη συγκλονιστική αυτή παρουσίαση. Μας δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς και αγάπης για τον συνάνθρωπό μας. Με ευαισθησία και πόνο ψυχής, μας δείχνει την οδό της ΕΥΘΥΝΗΣ και της ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ.
Άγγελοι στη γη, Άγγελοι ανάμεσά μας, μικροί και μεγάλοι, σε αποστολή, για να μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι και για να μας οδηγούν στον προορισμό μας).

κατεβάστε από εδώ:
http://www.paterikoslogos.com/avraam/Angels_%20between_us.zip

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ;

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει

Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο.

Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί.

Ή οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις
πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί
Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για «χαρακτηριστικά Του.Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του.

Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα.

"Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους.

"Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή.

Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας.

Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο.

Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν;

Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο.

Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας.

Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους.

Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση

Περιοδικό ‘’Πειραική Εκκλησία’’τ.Ιούνιος 2001

ΙΚΕΣΙΑ, Ω Παναγιά, την νεολαίαν σου περιφρούρησον, βίντεοκλιπ

Ω Παναγιά
Βίντεο-κλιπ.
Μουσική: Χριστιανική Ελπίς
Mορφή αρχείου: wmv
Μέγεθος αρχείου: 25 Mb
Κατεβάστε από εδώ:
http://paterikoslogos.com/avraam/W_Panagia.wmv










ΙΚΕΣΙΑ
Παναγιά μου,
τά νιάτα ἀτίθασα τρέχουν
σέ κάμπους πού ἔσπειραν ἄλλοι,
γεμάτους σιτάρι χρυσό.
Καλπάζουν χωρίς χαλινάρι,
χωρίς ἕνα σκοπό.
Τιθάσευσέ τα ἐσύ,
γλυκειά μου Παρθένα.
Μέρωσε τό ἡφαίστειο
πού μέσα τους κρύβουν.
Τῆς καρδιᾶς τους ἡ λάβα
νά μή φέρνει τό θάνατο
στῆς ζωῆς τό τραγούδι.
Τά πυρρά ὄνειρά τους
νά δεσμεύσουν τοῦ ἥλιου τό φῶς,
νά ξεφύγουν τῆς γῆς τή βαρύτητα.
Στήν πλατειά σου ἀγκαλιά νά τά βάλεις,
γλυκό ἀραξοβόλι
τῆς ζωῆς καί τοῦ φωτός

Δέσποινα Δαμιανίδου

ΑΣ ΝΗΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ Μ.Μ.Ε. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ

Οι ακολουθίες της Μεγ.Σαρακοστής μας εισάγουν σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, βοηθώντας μας να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και να κατευθύνουμε τη σκέψη μας στο Θεό. Αυτή την πνευματική κατάσταση πρέπει να προσπαθήσουμε να την διατηρήσουμε και όταν εγκαταλείψουμε τον ναό.

Ο κύριως εχθρός αυτής της προσπάθειας είναι τα Μ.Μ.Ε. κυρίως η τηλεόραση,η οποία έχει γίνει ένα πραγματικό είδωλο των σπιτιών όπου τα μέλη της οικογένειας θυσιάζουν τον χρόνο τους και την προσοχή τους. Σκορπίζει τον νου και μας αποσπά από την προσευχή την οποία προσφέρουμε στο Θεό μεταξύ χασμουρητών και τον νου σκορπισμένο Νηστεύεις; Κλείσε την τηλεόραση, μείωσε το ‘’σερφάρισμα’’ στο διαδίκτυο μελέτησε ένα βιβλίο.

Νηστεύεις; Όταν οδηγείς, δεν χρειάζεται να ακούς με τίς ώρες ραδιόφωνο. Προσευχήσου λίγες στιγμές. Νηστεύεις; “Αφησε στην άκρη τις εφημερίδες με τα ένθετα καί τα περιοδικά, καί αποφάσισε - επιτέλους - να συζητήσεις με τους ανθρώπους πού αγαπάς καί μοιράζεσαι την ϊδια στέγη.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο ”Μεγ. Σαρακοστή”του Σμέμαν.:
‘‘Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να μοιράσουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής καί στο τελευταίο σήριαλ. Αυτά τα δυο βιώματα είναι ασυμβίβαστα καί το ένα, σίγουρα, θα σκοτώσει το άλλο. Και είναι πολύ πιθανό, εκτός αν γίνεται μια έντονη προσπάθεια, ότι το τελευταίο σήριαλ έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες σε βάρος της «χαρμολύπης» — παρά το αντίθετο. Μια πρώτη «συνήθεια» πού προτείνεται είναι να μειωθεί δραστικά ή παρακολούθηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στην περίοδο της σαρακοστής. Δεν τολμούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μία «γενική» νηστεία, αλλά μόνο η «ασκητική» ή όποια, όπως ξέρουμε, σημαίνει, πρώτα άπ’ όλα αλλαγή τροφής και μείωση της. φυσικά τίποτε το κακό δεν υπάρχει, λόγου χάρη, στο να συνεχίσει κανείς να παρακολουθεί στο ραδιόφωνο καί στην τηλεόραση ειδήσεις, εκλεκτές σειρές, ενδιαφέροντα καί πνευματικά ή διανοητικά εμπλουτισμένα προγράμματα.

Εκείνο πού πρέπει να σταματήσει στην διάρκεια της Σαρακοστής είναι ή πλήρης «παράδοση» στην τηλεόραση — ή μετατροπή δηλαδή του ανθρώπου σε «λάχανο» πάνω σε μια πολυθρόνα κολλημένο στην οθόνη πού παθητικά δέχεται ό,τι βγαίνει άπ’ αυτή.

“Οταν ήμουνα παιδί (ήταν τότε ή προ-τηλεοπτική εποχή) ή μητέρα μου συνήθιζε να
κλειδώνει το πιάνο την πρώτη, την τετάρτη καί την έβδομη εβδομάδα της Σαρακοστής. Αυτή ή ανάμνηση είναι μέσα μου ζωηρότερη από τις μακρινές ακολουθίες της Σαρακοστής καί ακόμα καί σήμερα όταν παίζει το ραδιόφωνο αυτές τις μέρες με ταράζει σχεδόν όσο καί μια βλαστήμια. Αναφέρω αυτή την προσωπική μου ανάμνηση μόνο σαν μια διευκρίνηση της επίδρασης πού μπορούν να έχουν μερικές εξωτερικές ενέργειες στην ψυχή ενός παιδιού. Καί αυτό πού κρύβεται εδώ δεν είναι ένα απλό απομονωμένο έθιμο ή ένας κανόνας αλλά είναι μια εμπειρία της Σαρακοστής σαν μιας ειδικής χρονικής περιόδου, σαν κάποιου πράγματος πού είναι παρόν όλο το χρόνο καί πού δεν πρέπει να χαθεί, να ακρωτηριαστεί, να καταστραφεί. Εδώ ακόμα, όσον άφορα τη νηστεία, μια απλή απουσία ή αποχή από την τροφή δεν είναι επαρκής, πρέπει να έχει το θετικό της συμπλήρωμα.

Ή σιωπή πού δημιουργεί ή απουσία του θορύβου του κόσμου, των θορύβων πού παράγονται από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, πρέπει να γεμίσει με θετικό περιεχόμενο. “Αν ή προσευχή είναι ή τροφή για τις ψυχές μας, τροφή, επίσης, θέλει καί το μυαλό μας, γιατί ακριβώς αυτό το διανοητικό μέρος του άνθρωπου είναι πού καταστρέφεται σήμερα από το ασταμάτητο σφυροκόπημα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των εφημερίδων, των εικονογραφημένων εκδόσεων κλπ. Αυτό, λοιπόν, πού προτείνουμε, παράλληλα με την πνευματική προσπάθεια, είναι μια διανοητική, θα λέγαμε, προσπάθεια. Πόσα, αλήθεια, αριστουργήματα, πόσους υπέροχους καρπούς της ανθρώπινης σκέψης, της φαντασίας και της δημιουργικότητας αρνούμαστε στη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί μας είναι πολύ πιο άνετο, γυρίζοντας στο σπίτι από τη δουλειά παραδομένοι στη σωματική καί διανοητική κόπωση, να πιέσουμε το κουμπί της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στο τέλειο κενό ενός εικονογραφημένου περιοδικού.

Άλλα πώς φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την περίοδο της Σαρακοστής; Ίσως να κάνουμε έναν κατάλογο βιβλίων για διάβασμα; φυσικά δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά τα βιβλία να είναι οπωσδήποτε θρησκευτικά, δεν μπορούν όλοι να γίνουν θεολόγοι. “Όμως υπάρχει πολλή «Θεολογία» κρυμμένη σε μερικά λογοτεχνικά αριστουργήματα καί καθετί πού πλουτίζει τη νοημοσύνη μας, κάθε καρπός της αληθινής ανθρώπινης δημιουργίας είναι ευλογημένος από την Εκκλησία καί, όταν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αποκτάει πνευματική αξία.”

Πηγή:http://proskynitis.blogspot.com/2010/02/blog-post_481.html

Ο ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Συγκλονίστηκα πραγματικά από την ανάγνωση άρθρου του κ. Ιωάννη Τάτση στην ιστοσελίδα “Θρησκευτικά”. Παραθέτει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία αναφορικά με την προσπάθεια των κυβερνώντων και των συνοδοιπόρων τους να αποχρωματίσουν το μάθημα των θρησκευτικών από τον ορθόδοξο χαρακτήρα του και να το μετατρέψουν σε θρησκειολογικό μάθημα με πολιτιστικό και συγκρητιστικό περιεχόμενο.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
_________________
Γράφει χαρακτηριστικά: “Οι περισσότεροι θεολόγοι των σχολείων ζητούμε τη διατήρηση του ορθόδοξου, χριστιανικού, πατερικού χαρακτήρα του θρησκευτικού μαθήματος από το οποίο, εφόσον το επιθυμούν, θα μπορούν να απαλλαγούν αλλόθρησκοι και ετερόδοξοι μαθητές.
Ωστόσο μικρή ομάδα θεολόγων προτείνει ένα μάθημα που θα «ανοιχτεί» τόσο πολύ στις άλλες θρησκείες και τις αιρετικές ομολογίες ώστε να γίνει υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκεύματος.
Το κύριο επιχείρημά τους είναι ότι η σύνθεση του ελληνικού σχολείου έχει αλλάξει, σε αυτό φοιτούν πολλοί αλλοδαποί μαθητές και άρα το θρησκευτικό μάθημα πρέπει να πάψει να είναι αποκλειστικά ορθόδοξο χριστιανικό.
Είναι όμως οι αλλοδαποί μαθητές αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι; Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων προέρχεται από τη γειτονική Αλβανία. Η πλειονότητα μάλιστα των μαθητών αυτών είναι παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως γνωστόν, λόγω του αθεϊστικού καθεστώτος της κομμουνιστικής Αλβανίας οι περισσότεροι Αλβανοί είχαν γίνει πλήρως αδιάφοροι προς κάθε θρήσκευμα. Έτσι στην πλειονότητά τους οι Αλβανοί έχασαν τις θρησκευτικές τους ρίζες είτε τις χριστιανικές είτε τις μουσουλμανικές. Με τον ερχομό τους στην Ελλάδα οι περισσότεροι δέχτηκαν ως πίστη και θρησκεία τους το Χριστιανισμό, βαπτίστηκαν και πολλοί που δεν το έπραξαν ακόμη σχεδιάζουν να βαπτιστούν. Ελάχιστοι Αλβανοί, από αυτούς που σήμερα ζούνε στην Ελλάδα, είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Έτσι η πλειονότητα των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων, οι εξ Αλβανίας προερχόμενοι, είναι μεν αλλοδαποί, όχι όμως και αλλόθρησκοι.
Επιπλέον μεγάλες ομάδες αλλοδαπών μαθητών προέρχονται από τις λεγόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία κτλ.) και όλοι αυτοί είναι αλλοδαποί μεν, Ορθόδοξοι Χριστιανοί δε.
Πολύ μικρό είναι το ποσοστό μαθητών που προέρχονται από χώρες της Ασίας (Πακιστάν, Ινδία κλπ) που είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αλλά και πολλοί από αυτούς, αν και δεν είναι χριστιανοί, δεν ζητούν απαλλαγή από τα Θρησκευτικά γιατί θέλουν να γνωρίσουν την θρησκεία των ανθρώπων του τόπου στον οποίο κατοικούν.
Έτσι όταν η Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου εξαγγέλλει από την Κύπρο ότι θα αποφασίσει για το μάθημα των Θρησκευτικών «λαμβάνοντας υπόψη τα πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά που έχει σήμερα η σύνθεση του ελληνικού σχολείου» και συνδυάζει τη διαφορετικότητα στη σύνθεση του σχολείου με την ύπαρξη «παιδιών από άλλα δόγματα» κάνει μια (ηθελημένη;) παρανόηση. Ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων (που και αυτός δεν είναι τόσο μεγάλος όσο τον παρουσιάζουν οι πολυπολιτισμικοί παιδαγωγοί) είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από τον αριθμό των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων μαθητών. Κάθε αλλοδαπός μαθητής δεν είναι και αλλόθρησκος. Η θεώρηση που αντιμετωπίζει τους αλλοδαπούς μαθητές ως αλλόθρησκους είναι ένα πολύ καλό «πολυπολιτισμικό» κόλπο για να ληφθούν αποφάσεις υποβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών ή απορθοδοξοποίησής του.
Τέλος, αν ρωτήσει κανείς τους λίγους αλλόθρησκους και ετερόδοξους μαθητές, αν δεν ανήκουν σε αυτούς που παρακολουθούν ορθόδοξα Θρησκευτικά χωρίς να θέλουν να απαλλαγούν από το μάθημα, τότε οπωσδήποτε θα ανήκουν σε εκείνους που για λόγους έντονης θρησκευτικότητας (μη χριστιανικής) απαιτούν δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα και πάντως απορρίπτουν ένα μάθημα πανθρησκειακό, συγκρητιστικό ή θρησκειολογικό”.


ΝΑ ΑΦΟΜΟΙΩΘΟΥΝ ΣΤΑΔΙΑΚΑ
____________
Αν όντως η πλειοψηφία των αλλοδαπών είναι ή ετοιμάζονται να βαπτιστούν χριστιανοί Ορθόδοξοι τότε δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σταδιακά θα αφομοιωθούν από την Ελληνική κουλτούρα. Με την πάροδο του χρόνου, κατά αναπόδραστη νομοτέλεια, θα εξελληνισθούν πλήρως.


Γι' αυτό το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει οπωσδήποτε, όχι για μόνον για λόγους θρησκευτικούς αλλά και για λόγους εθνικούς να ενισχυθεί και να διατηρήσει και να επαυξήσει ακόμη τον ομολογιακό χαρακτήρα του.


Η προσπάθεια να αλλοιωθεί ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών είναι όχι μόνον θρησκευτικά απαράδεκτος αλλά και εθνικά και πολιτισμικά κοντόφθαλμος, στενόκαρδος και άκρως επικίνδυνος.


Το αίτημα της αποχριστιανοποίησης της παιδείας και της κοινωνίας μας προωθείται από τους άθεους κυβερνώντες και συνεπικουρείται από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄.


Στηρίζεται από τη γνωστή ολιγομελή ομάδα των ευρωθεολόγων του "Καιρού", τα πνευματικά έκγονα του Νησιώτη και του Αγουρίδη, τους ανθρώπους που επάνδρωσαν με ολέθρια ήδη αποτελέσματα το ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας και "τα κοπέλλια" του Γιαγκάζογλου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Μιλάμε, δηλαδή, για 40 - 50 ανθρώπους που διακατέχονται από συγκρητιστικό - οικουμενιστικό πνεύμα, Νεοβαρλααμικό φρόνημα και νεωτεριστικές πεποιθήσεις.


Είναι θέμα φιλότιμου να μην αφήσουμε μια πραγματικά άνομη κλίκα να καταστρέψει τα πάντα και να συνεργήσουμε με την ένοχη σιωπή μας στο γκρέμισμα των ιερών και των οσίων της πίστης και το Γένους μας.


Οι πάντες πρέπει να ξεσηκωθούν και να χτυπήσουν αλύπητα τους άθεους κυβερνώντες αλλά και τους Εφιάλτες, τους Ιούδες και τους Πήλιους Γούσηδες κληρικούς και λαικούς θεολόγους που συνδράμουν ύπουλα τον απογαλακτισμό του ευλογημένου μας Γένους από την Ορθόδοξη Εκκλησία.


ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ “ΤΑ ΚΟΠΕΛΛΙΑ” ΤΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
___________________
Ηρθε η ώρα να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα. Τα “κοπέλλια” του Πέτρου Βασιλειάδη και του Γιαγκάζογλου πρέπει να μπούν στον στόχαστρο όλων. Καταρχήν να επισημανθούν ονομαστικά. Οποτε βγουν στο κλαρί για να μας παραστήσουν τους περισπούδαστους θεολόγους να τους στηλιτεύουμε και να διαλαλούμε την επαίσχυντη αρωγή που δίνουν έναντι των άθεων κυβερνώντων που πολεμούν την πίστη μας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι (τι σύμπτωση!) που κρατούν αναπεπταμένα τα λάβαρα του Οικουμενισμού και δηλώνουν παρόν στην προσπάθεια εκβαρλααμισμού της λατρείας της Εκκλησίας. Προσωπικοί φίλοι του συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη του καθαιρετέου. Οι ίδιοι άνθρωποι που ανέλαβαν το ραδιοσταθμό της Εκκλησίας και τον έφεραν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στα σημερινά του χάλια και οι οποίοι πλαισιώνουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο σε όλες τις επιτελικές θέσεις της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια μιλάμε για πεμπτοφαλαγγίτες γραμμής που πρέπει να επισημανθούν, να στιγματιστούν και να απομονωθούν.
Θα δώσουμε λόγο στο Θέο αν τους αφήσουμε ανενόχλητους να ολοκληρώσουν το ανόσιο έργο τους. οποτε ξεμυτίσουν και ως άτομα και ως οργανωμένο σύνολο (“Καιρός”) πρέπει να μας βρουν στις επάλξεις με το χέρι στη σκανδάλη. Οι άθεοι τη δουλειά τους κάνουν. Ο Αρχιεπίσκοπος και η ελάχιστη μειοψηφία που τον ακολουθεί γιατί στρώνει με ροδοπέταλα το δρόμο τους;
Παναγιώτης Τελεβάντος

Κάτι που ενδιαφέρει όλους εμάς τους Ορθόδοξους αδελφούς.

Χριστιανικές αἱρέσεις καί παραχριστιανικές ὁμάδες

Κατάλογος πού καταρτίστηκε ἀπό τήν Ε΄ Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας (Ναύπακτος, 13-18।5।1993) καί ἐγκρίθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο
Ἀδελφότητα Παιδικοῦ εὐαγγελισμοῦ
ΑΜG – Προωθώντας τίς Διακονίες τοῦ Εὐαγγελίου
Ἀνώνυμοι Χριστιανοί
Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς
Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ
Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ
Ἀποστολική Χριστιανική Ἐκκλησία
Ἀρχέγονη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
Βιβλική Ἑταιρεία Λόγος Ζωντανός
Βιβλικό Μήνυμα
Βιβλικός Κύκλος
Βιβλικός Σύνδεσμος
Γυναικεία Ἀδελφότητα AGLOW
Διακονίες τοῦ Εὐαγγελίου ὁ Φᾶρος
Διεθνές Ἱεραποστολικό Κέντρο
Διεθνής Ἀδελφότης Ἐπαγγελματιῶν τοῦ Πλήρους Εὐαγγελίου
Διεθνής Ἐκκλησία τοῦ Τετραγωνικοῦ Εὐαγγελίου
Εἰκονογραφημένη Διεθνής Φιλολογία
Ἐκκλησία Εὐαγγελιστῶν
Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ / Anderson
Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ / Κλήβελαντ
Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Πεντηκοστῆς
Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Προφητείας
Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τοῦ Πλήρους Εὐαγγελίου
Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερών (Μορμόνοι)
Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ
Ἐκκλησία τῶν Ἀδελφῶν
Ἐκκλησία τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας
Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς
Ἐλευθέρα Εὐαγγελική Ἐκκλησία (ΕΕΕ)
Ἑλληνική Ἐκκλησία Ἀποστολικῆς Πίστεως
Ἑλληνική Ἱεραποστολική Ἕνωση (ΕΙΕ)
Ἑλληνική Κίνηση Πνευματικῆς Ἀναγέννησης (ΕΚΠΑ)
Ἑλληνικό Κέντρο τῆς Βίβλου (ΕΚΒ)
Ἐπιχείρηση Κινητοποίηση (ΟΜ)
Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς – Ἱεραποστολή
Ἑταιρεία Βιβλικῶν Σπουδῶν
Ζωντανή Μαρτυρία
Ἡ Ἀποκαταλλαγή τῶν Πάντων
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ
Ἡ Κίνηση Μαραναθᾶ (ΜCΜ)
Ἡ Κίνηση Φιλαδελφείας
Ἡ Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος
Ἰνστιτοῦτο Ἐμμαούς
Κίνηση γιά τή Χριστιανική διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ
Κίνηση Unity
Κοινωνία Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ
Λόγοι Ζωῆς
Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ
Μελετητές τῆς Βίβλου
Νεοαποστολική Ἐκκλησία
Νεολαία μέ Ἀποστολή
Ὁμάδα Ἐργασίας Χριστιανῶν Ἐκδοτῶν (ΑCP)
Ὀρθόδοξη Πίστη
Ὁ Χριστός γιά τά Ἔθνη
Παγκόσμια Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ
Πανελλήνια Ἀδελφότητα Χριστιανική Ἀναμόρφωση (ΠΑΧΑ)
Πανελλήνια Ἱεραποστολή Συμπαράστασης (ΠΙΣ)
Πανεπιστημιακός Βιβλικός Σύνδεσμος
Πνευματικό Κέντρο Ἐπιστημόνων καί Φοιτητῶν
Reinhard Bonnke
Σύναξη τοῦ Θεοῦ (Assemblies of God)
Σταυροφορία Παγκοσμίου Λογοτεχνίας
Σταυροφορία Χριστιανικῆς Λογοτεχνίας (CLC)
Σταυροφορία Χριστιανικοῦ Ἐντύπου (ΣΧΕ)
Τά Καλά Νέα
Τό Εὐαγγέλιο σέ κάθε Σπίτι
Χριστάδελφοι
Χριστιανική Ἀλήθεια
Χριστιανική Ἐπιστήμη
Χριστιανική Κίνηση Ἀγάπης (ΧΚΑ)
Χριστιανική Παραγωγή Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (CMP)
Χριστιανικό Κέντρο Σταυροδρόμι
Χριστιανοί
(Ἀπό τά ἐπίσημα κείμενα τῆς Συνδιασκέψεως)

Σημείωση: Στούς τίτλους αὐτούς πρέπει νά προστεθοῦν καί τίτλοι νεωτέρων ὁμάδων. Στόν ὡς ἄνω κατάλογο κατατάσσονται καί παραχριστιανικές ὁμάδες, μέ μή χριστιανικό χαρακτήρα. Γιά περισσότερες πληροφορίες, βλ. βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου «Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καί παραχριστιανικών ὁμάδων», Ἀθήνα 1994 καί «Οἱ “Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ” δέν εἶναι χριστιανοί καί δέν ἀποτελοῦν “γνωστήν θρησκείαν” καί περί προσηλυτισμοῦ», ἔκδοση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, Ἀθῆναι १९९९.

Προτεσταντικά περιοδικά και εφημερίδες

Αστήρ της Ανατολής
Ελεύθερο Ευαγγελικό Βήμα
Ελεύθερος Χριστιανικός λόγος
Επιστήμη και Πίστη
Ευαγγέλιο Φως
Ζωντανή Μαρτυρία
Η Αγγελία μας
Η Μάχαιρα του Πνεύματος
Η φωνή του Ευαγγελίου
Η Χριστιανική Αλήθεια
Ηχώ της Αλήθειας
Ιεραποστολικοί Παλμοί
Λόγια Παρηγοριάς
Λόγοι Ζωής
Λυτρωμένα Νιάτα
Νέα Πνοή
Ο Δρόμος
Ο Επιούσιος Άρτος
Οι Νικητές
Ουράνιο Τόξο
Παιδικοί Αντίλαλοι
Πανελλήνια Ιεραποστολική συμπαράσταση
Πνευματικά Νέα
Πνευματικοί Αντίλαλοι
Σάλπισμα
Σταυροφόρος
Τυχικός
Φιλήμων
Φως
Χριστιανισμός

Ιθαγένεια: Ο βασικός στόχος αποκρύπτεται.....κατασκευή μειονοτήτων

Σημείωση Αντιπληροφόρησης: Ο βασικός στόχος αυτών που προωθούν την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι η δημιουργία μέσα σε κάθε ελληνική πόλη, μιας Μουσουλμανικής κοινότητας. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει οτι οι Μουσουλμάνοι δεν ενσωματώνονται σε καμιά περιοχή της Γης.
Σε 50 περίπου χρόνια και η πιο μικρή πόλη της Ελλάδας θα έχει ένα μουσουλμανικό πυρήνα "αποσταθεροποίησης". Οι άνθρωποι αυτοί θα πολλαπλασιάζονται με μεγαλύτερο ρυθμό απο ότι οι Ελληνες, θα έχουν αποκτήσει περιουσία και θα ξεκινήσουν συγκρούσεις ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό για μικροκτηματικές διαφορές. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ χριστιανισμού και μουσουλμανισμού θα τους γκετοποιήσει.
Το αξιοπερίεργο είναι οτι αυτά τα αυτονόητα κάποια "θολομένα" μυαλά, τα θεωρούν "πρόοδο".
Πρέπει κάθε Ελληνας να συνειδητοποιήσει οτι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα σφάζονται κυριολεκτικά στις συγκρούσεις που θα γίνονται στο μέλλον με τις μουσουλμανικές κοινότητες.
Προσέξτε μια λεπτομέρεια που αποκρύπτουν. "Το 68% των βιασμών στην Δανία γίνεται απο Μουσουλμάνους 2ης και 3ης γενιάς".
Αν υπολογίσετε οτι αποτελούν κάτω το 4% στη Δανία, σκεφτείτε σε τι καταστροφή οδηγεί τη χώρα το ΠΑΣΟΚ. Και αν επιπλέον αληθεύουν αυτά που είπε ο πρόεδρος των μεταναστών, οτι οι μετανάστες θα ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, τότε πιθανότατα η χώρα μας θα μπεί σε ένα νέο εμφύλιο.
http://antipliroforisi.blogspot.com/

Σημείωση: Σε 50 χρόνια η Ευρώπη θα κατοικείται στην πλειοψηφία της από μουσουλμάνους. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από μελέτες που καταγράφονται στο βίντεο που ανεβάζω.
Ο Καντάφι δηλώνει στο βίντεο ότι οι Μουσουλμάνοι θα γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου τούτου, χωρίς πολέμους και τρομοκρατία. Το Δημογραφικό πρόβλημα δρομολογεί τις εξελίξεις, στην Ευρώπη και στην χώρα μας.
δείτε το βίντεο:
http://www.ianos.net/ftp/demographicproblem.wmv

"Διασκεδάζοντας" με τηλεοπτικές αναθυμιάσεις

Γράφει ο κ. Δημήτρης Νατσιός

«Δεν μπορώ να βλέπω τηλεόραση γιατί δείχνει τον άνθρωπο τόσο μικρό, με τόσο μεγάλη φωνή» Ανδρέας Εμπειρίκος

Οχτακόσιες πενήντα χιλιάδες (850.000) άνθρωποι «στήθηκαν», προφανώς με ανυπομονησία, μπροστά στο «αποχαυνωτήριο», στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσουν την μυξοκλαίουσα παρουσιάστρια, που προσφάτως ζωντοχήρεψε.
Το θέμα έλαβε πανελλήνιες διαστάσεις, ώστε να του αποδοθεί και κωδική ονομασία: το «εθνικό διαζύγιο». Και όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι τηλεοπτικές ύαινες και μύγες – «όπου ψοφίμι και αγρίμι όπου σκατό και μύγα», λέει μια παροιμία – τα γνωστά και ως τηλεκοράκια, βγάζουν όση σάρκα και αίμα μπορούν.
Το γεγονός ότι η λεγάμενη είναι πασίγνωστη, ευειδής και καλλίπυγος, διασκεδάστρια, υποδαυλίζει την οφθαλμολαγνική βουλιμία του κοινού, προσφέρει και άφθονη πρώτη ύλη σε συναφείς σκουπιδοεκπομπές. (Ως γνωστόν όλες αυτές οι, μεσημεριανής κυρίως «ζώνης», εκπομπές, χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη του προγράμματός τους αίμα, λάσπη και σπέρμα. Το πιο ενδιαφέρον και θελκτήριον είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις και ιδιομορφίες των επώνυμων «φρούτων», διαζύγια και λοιπά συμπαραμαρτούντα).
Με το «εθνικό διαζύγιο» ξεβράστηκε όμως το σοβαρότατο πρόβλημα. Γιατί τόσοι Ελληνέζοι και τόσες Ελληνέζες έσπευσαν να δουν και να ξαναδούν την αποτυχήσασα εις τον γάμον της; Να ισχύει αυτό που γράφει ο δηκτικός Εμ.Ροϊδης ότι ο Έλλην άνθρωπος είναι «ζώον λογικόν, έχον ακατάσχετον κλίσιν εις το παραλογίζεσθαι»; Να έχει εθιστεί ο ποικιλώτατος και πολυτροπώτατος Έλλην, ανιάτως, στο προστυχόλογο κουτσομπολιό, στην χαιρεκακία και την καταλαλιά; Όλα τα συνηθίσαμε πλέον και κυρίως να εισπνέουμε τις αποπνικτικές αναθυμιάσεις της τηλεόρασης, τις απολαμβάνουμε κιόλας, ανυπομονούμε για την συνέχεια. Βαθμιαία εθιζόμαστε στην δυστυχία των άλλων, «γλεντάμε» πάνω σε ερείπια, πράγμα που ονομάζεται ασυνειδησία, σκλήρυνση ψυχική.
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Η κρίση που βιώνουν σήμερα οι δυτικές κοινωνίες και το βαλκάνιο κακέκτυπό τους, η ελληνική, οφείλεται και στον διαβρωτικό και ψυχοφθόρο ρόλο της τηλεόρασης. Η παιδεία, ο μόχθος, ο κόπος, η θυσία για την μάθηση και την καλλιέργεια, αντικαταστάθηκαν από το παντοδύναμο μέσο. Ένα παιδί του Δημοτικού αν του ζητήσεις, για παράδειγμα, να ανακαλέσει κάτι από την μνήμη του, μια πρόσφατη εικόνα, κάτι που γνωρίζει, θα αναφερθεί σε τηλεοπτικό υποπροϊόν. (Όταν ζητώ από μαθητή μου να μεταφέρει στην τάξη εξωσχολικές γνώσεις και εμπειρίες αρχίζει τον λόγο του με την εξής στερεότυπη φράση: «Κύριε, είδα στην τηλεόραση»... Ποτέ δεν ακούω το «μου διηγήθηκε ή έμαθα από την μαμά ή τον μπαμπά. Όλα τους τα μαθαίνει ο «τρίτος γονέας», η τηλεόραση). Τι συζητά αυτήν την εποχή ο «ένδοξος» λαός των Ελλήνων; Την τηλεοπτική βατραχομυομαχία που ονομάστηκε εθνικό διαζύγιο, τις τηλεοπτικές «εκκενώσεις» μια θλιβερής «γλάστρας», που αδίστακτα διαπομπεύει την οικογένειά της.
Και αυτές οι αφόρητες σαχλότητες και ο συνοδός λαϊκός εγκλωβισμός και... ηδονισμός, την στιγμή που η πατρίδα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. Δεν κινδυνολογώ. Ακούγεται «η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης). Όλα τα θερία του κόσμου έπεσαν πάνω μας να μας φάνε. Τρώνε – τρώνε, αλλά ίσως χάθηκε η γονιμοποιός μαγιά του Μακρυγιάννη. Η τηλεοπτική ευτέλεια αποπροσανατολίζει, καθηλώνει την σκέψη. «Γενικά οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο με τα μάτια παρά με το μυαλό, γιατί ενώ όλοι βλέπουν ελάχιστοι μπορούν να ευνοήσουν. Ο καθένας βλέπει εκείνο που φαίνεται, λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι είναι στην πραγματικότητα, λόγια του Μακιαβέλι, του θεωρητικού της προπαγάνδας (στο βιβλίο, «Ο Ηγεμών»). Βιώνουμε την Μεγάλη Απάτη. Είναι δυνατόν σ’ αυτήν την χώρα, που πριν από 70 χρόνια έδινε μαθήματα ηρωϊσμού, αυτοθυσίας και φιλοπατρίας στους λαούς του κόσμου, να θαυμάζονται, να προβάλλονται τηλεπώνυμα μηδενικά;
Εκπομπές – χαμαιτυπεία, στις οποίες «πουλάν μούρη» (πουλ-μουρ, κατά Ζουράρι) θηλύγλωσσα κατακάθια, άπληστα καθάρματα της τσοντοδημοσιογραφίας, ξεγυμνωμένες χανούμισσες των εργοδοτών, ό,τι περιθώριο και σάπιο επιβιώνει σ’ αυτόν τον τόπο. Και όσο η εικόνα «σιδερώνει»την σκέψη του «ζαλισμένου κοπαδιού» και μπαζώνει με βοθρολύματα την κρίση του, το εξ ανατολών θηρίο, το λυσσασμένο σκυλί της Ασίας, αποχαλινώνεται. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος αμφισβητούνται ευθέως πια και απροκάλυπτα. Σενάρια πολέμου εξυφαίνονται και το τετρομαγμένο ΥΠΕΞ χώνει το κεφάλι του στην άμμο, δεν είδε, δεν άσκουσε, μήπως και διαταραχθεί η ελληνοτουρκική φιλία τους. Η απόλυτη εθνική ξεφτίλα, χειρότερη και από το εθνικό διαζύγιο. Εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, θα νομιμοποιήσει η νυν κυβέρνηση, τεράστιο εθνικό ζήτημα και τα βοθροκάναλα μάς αποκοιμίζουν με αθλιότητες. Εδώ απαιτείται μια παρένθεση.
Ερώτηση: Είναι δυνατόν να μεταβάλλεις σε πολυπολιτισμικό παζάρι μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, μια χώρα στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης, μια χώρα είσοδο λαθρομεταναστών, μια χώρα που απειλείται με πόλεμο από όμορη, μια χώρα που το μισό κομμάτι της ήταν σκλαβωμένο στο Ισλάμ πριν από 100 χρόνια; Τα ονομάζουν «ρατσιστικά» αυτά τα ερωτήματα οι εθνομηδενιστές και οι διάφοροι λακέδες – έμμισθοι και μη – της νεοταξικής λίγδας. Και επειδή κάποιοι και μάλιστα Επίσκοποι της Εκκλησίας επικροτούν την διάλυση της ελληνικής κοινωνίας μέσω της νομιμοποίησης, παραπέμπω σε μια φράση του απ. Παύλου από την α’ προς Τιμόθεον επιστολή: «Εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων».
Ο Επίσκοπος, η Εκκλησία οφείλει να προνοεί – προσοχή στο ρήμα – κυρίως για τους οικείους τους δικούς της, το ποίμνιό της πρωτίστως. Αν πλημμυρίσει η Ελλάδα από ισλαμικό «ποίμνιο», αλλοίμονο στο οικείο. Ξέρουμε από την ιστορία μας τι σημαίνει συμβίωση με μουσουλμάνους. Το νιώσαμε στο πετσί μας 400 και 500 χρόνια. (Και μιλάω για την σχεδιαζόμενη παροχή υπηκοότητας και όχι για κάτι άλλο. Ο λαός μας είναι ο πιο δημοκρατικός και φιλόξενος του κόσμου και ας κοάζουν περί του αντιθέτου οι οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας).
Επανερχόμενος στον τηλεοπτικό κανιβαλισμό, παραπέμπω σε κάτι που έγραψε ο μακαρίτης πια Αμερικανός συγγραφέας Νηλ Πόστμαν, στο πολύκροτο βιβλίο του, «Διασκέδαση μέχρι θανάτου», μια εξαιρετική ανάλυση για την εποχή της τηλεόρασης. Γράφει στον πρόλογο: «Τον Όργουελ (=συγγραφέα του «1984»), τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ (συγγραφέα του «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος») τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση.
Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωϊστικά. Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας. Με λίγα λόγια, ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπούμε». Εδώ στην Ελλάδα μάλλον θα επιβεβαιωθούν και οι δύο στοχαστές... Θα μας καταστρέψουν και αυτά που αγαπούμε και αυτά που μισούμε....
Νατσιός Δημήτρης - δάσκαλος-Κιλκίς
Από:«Αντίβαρο »

Η Θεία Λειτουργία - Το Μυστήριο των Μυστηρίων




Η Θεία Ευχαριστία δεν είναι απλώς ένα από τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας, αλλά είναι το κατ΄ εξοχήν μυστήριο της Εκκλησίας μας, είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Κάθε μέρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά και διάφορα έργα. Μα το πιο σπουδαίο και το πιο μεγάλο που γίνεται στον κόσμο είναι η Θεία Λειτουργία, η συνέχιση του Μυστικού Δείπνου που τέλεσε ο Χριστός. Αυτό είναι ένα μοναδικό προνόμιο που έδωσε ο Θεός μόνο στους ανθρώπους, καθώς ούτε οι άγιοι Άγγελοι μπορούν να τελέσουν την θεία Λειτουργία.Λειτουργία θα πει δημόσιο έργο, δηλ. έργο για το λαό του Θεού, που γίνεται για το λαό και από το λαό. Δεν λειτουργούν μόνοι τους οι Ιερείς της Εκκλησίας αλλά κάθε φορά ο λαός του Θεού, μαζί με τους Ιερείς, που έχουν τη χάρη της ιεροσύνης, τελούν την Θεία Λειτουργία, συνιερουργούν. Το μυστήριο της Ευχαριστίας το σύνεστησε ο Κύριός μας το τελευταίο βράδυ της επιγείου παρουσίας Του στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου.
Όταν έλαβε στα χέρια Του το ψωμί, το ευλόγησε και το μοίρασε στους μαθητές Του, λέγοντας «λάβετε φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα …» (Ματθ. 26, 26), και μετά έλαβε στα χέρια Του το ποτήρι με το κρασί, το ευλόγησε και το πρόσφερε να πιούν οι μαθητές λέγοντας «πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου…» (Ματθ. 26 , 28). Τα ιερά λόγια συμπλήρωσε ο Κύριός μας με την βαρυσήμαντη προτροπή «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκά 22, 12).
Η θ. Ευχαριστία τελείται στο όνομα του κανονικού επιχωρίου επισκόπου.Ευχαριστία που δεν τελείται στο όνομα του δεν έχει σωστικά αποτελέσματα. Γι΄ αυτό σε κάθε θ. Ευχαριστία που δεν παρίσταται ο επίσκοπος, ο Ιερέας οφείλει να μνημονεύσει το όνομά του κι ακόμη να χρησιμοποιήσει το «αντιμήνσιο» με την υπογραφή και την ευλογία του επισκόπου.Ακόμα η θ. Ευχαριστία πρέπει να τελείται από κανονικό Ιερέα, που έχει κανονική ιεροσύνη (τον Ιερέα της ενορίας μας) και με την παρουσία, τη συμμετοχή του λαού.
Η Εκκλησία προσεύχεται για όλο τον κόσμο, τελεί όμως το κατ’ εξοχήν Μυστήριο της, τη Θεία Λειτουργία, μόνο για τους πιστούς. Μόνο οι βαπτισμένοι δικαιούνται να συμμετάσχουν στη Θ. Ευχαριστία. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει «γνωρίζω ότι πολλοί από μας πλησιάζουν την Ιερή αυτή τράπεζα εξ αιτίας της συνήθειας αυτής της εορτής. Θα έπρεπε βέβαια να μην ξεχωρίζουμε τις εορτές όταν χρειάζεται να κοινωνήσουμε, αλλά να καθαρίζουμε τη συνείδηση και μετά να πλησιάζουμε τη Ιερή θυσία». Συμμετέχουμε στη Θ. Λειτουργία μόνο όσοι πιστεύουμε στη Αγία Τριάδα, με ορθόδοξο τρόπο. Γι΄ αυτό και κάνουμε προηγουμένως την ομολογία της πίστεως με την απαγγελία του συμβόλου της πίστεως, του «πιστεύω», που είναι προϋπόθεση της συμμετοχής μας στο κοινό ποτήριο.Άλλη προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Λειτουργία και ιδιαίτερα στη θεία Κοινωνία είναι η αγάπη, η καταλλαγή και η συγχωρητικότητα. Ο Κύριος λέγει «εάν όταν πας να προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι με σένα, άσε το δώρο σου μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς μα το αδελφό σου και τότε έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5 23-24). Γι΄ αυτό και πριν την αγία Αναφορά, δηλ. πριν την ευλογία του άρτου και του κρασιού και τη μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού, δίδεται σε όλους μας το παράγγελμα «αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».



Η συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία.Πόσο συχνά πρέπει να κοινωνούμε;




Η συχνή θ κοινωνία είναι δικαίωμα αλλά και καθήκον κάθε συνειδητού χριστιανού, ύστερα βέβαια από την κατάλληλη προετοιμασία. Στα αρχαία χρόνια οι χριστιανοί κοινωνούσαν καθημερινώς, όπως μας πληροφορούν οι «Πράξεις των Αποστόλων», ένα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Αργότερα, κατά τον 4ον αιώνα, ο Μέγας Βασίλειος γράφει ότι οι χριστιανοί επί των ημερών του κοινωνούν τέσσερις φορές την εβδομάδα, δηλ. κάθε Κυριακή, Τέταρτη, Παρασκευή και Σάββατο (επιστολή 39). Και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, πολλούς αιώνες μετά, καθορίζει να κοινωνούν συχνά οι πιστοί. Δεν είναι λοιπόν σωστή η γνώμη και η τακτική αρκετών χριστιανών σήμερα, που ισχυρίζονται ότι πρέπει να κοινωνούν μία ή δύο φορές το χρόνο. Η θ. Λειτουργία τελείται κάθε φορά για να κοινωνούν οι πιστοί και όλα τα πνευματικά αθλήματα, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή, ο πνευματικός εν γένει αγώνας κάθε πιστού, στόχο έχει την κορυφαία στιγμή της θ. Λειτουργίας, που δεν είναι άλλη από το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».




Πόσο να νηστεύουμε πριν κοινωνήσουμε;



Το θέμα της νηστείας πριν από τη θ. Κοινωνία απασχολεί πολλούς χριστιανούς και περιβάλλεται από μεγάλη σύγχυση. Ο καθένας έχει την γνώμη του, που την πιστεύει, και πολλές φορές δεν θέλει να την αποχωριστεί, ακόμα και όταν είναι λανθασμένη.Οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας μας δεν επιβάλουν νηστεία προ της θείας Κοινωνίας, όμως και δεν την απαγορεύουν. Επομένως, αν κάποιος θέλει να νηστεύει πριν κοινωνήσει, αυτό φυσικά δεν απαγορεύεται.Όμως το καλύτερο για τα θέματα αυτά είναι να ζητούμε την γνώμη του ειδικού, του Ιερέα-Πνευματικού. Θα πρέπει βέβαια να κάνουμε την εξής διευκρίνιση: Οι χριστιανοί που τηρούν τις καθιερωμένες από την Εκκλησία νηστείες όλο το χρόνο, που εξομολογούνται και αγωνίζονται να ζουν χριστοκεντρικά, μπορούν να κοινωνούν
–πάντοτε με τη σύμφωνη γνώμη του Πνευματικού τους
- χωρίς ιδιαίτερη νηστεία.
Συνηθίζεται η αποχή αφ΄ εσπέρας αρτύσιμης τροφής, σε καθέναν που την επόμενη ημέρα θα κοινωνήσει.

Οι καθιερωμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όλο τον χρόνο, πολύ σύντομα είναι:

-οι Τετάρτες και οι Παρασκευές όλου του έτους, εκτός των καταλύσιμων ημερών,-η νηστεία των Χριστουγέννων, 40ήμερος από 15 Νοεμβρίου έως τα Χριστούγεννα, στην οποία επιτρέπεται η κατάλυση του ψαριού,-η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, από την Καθαρά Δευτέρα έως το Πάσχα,-η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, από 1ης έως 15ης Αυγούστου-η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, από τη Δευτέρα μετά την εορτή των αγίων Πάντων έως την 29η Ιουνίου,-η νηστεία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), της παραμονής των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου), της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου
Προδρόμου (29 Αυγούστου).

Καθώς πλησιάζει η ώρα της θείας Κοινωνίας.

-Η Αγία γραφή και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας μιλούν για την προετοιμασία εκείνου που πρόκειται να κοινωνήσει. Και αυτή ποια πρέπει να είναι;
- Περισυλλογή και συγκέντρωση της σκέψης στο Μυστήριο, κατά τη λειτουργική προτροπή «πάσαν την βοιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν»
- Ανάγνωση της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως. Είναι κάποιες προσευχές προπαρασκευαστικές για τη θεία Κοινωνία, που τις διαβάζουμε αφ΄ εσπέρας στο σπίτι μας, και μας προετοιμάζουν να δεχθούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
- Καθαρισμός του σώματος. Πλενόμαστε, βάζουμε καθαρά ρούχα και πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Παραθέτουμε και τις εξής πρακτικές οδηγίες:

Πρέπει να προηγείται η συμμετοχή μας στη θεία Λειτουργία. Είναι λυπηρό και ανάρμοστο να έρχονται χριστιανοί να κοινωνήσουν και να μην έχουν ακούσει ούτε το «κύριε ελέησον»! Σε αρκετούς Ναούς τελείται και β΄ Θ. Λειτουργία για να καλύψει ανάγκες των σημερινών χριστιανών. Την ώρα της θ. Κοινωνίας κάθε πιστός μπαίνει στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνει ή να βιάζεται, με ευλάβεια, και καλό και ευγενικό είναι να προσφέρουμε τη θέση μας στις μητέρες με τα μωρά καθώς και στους γέροντες. Φθάνοντας μπροστά στο Ιερέα κάνουμε το σταυρό μας και παίρνουμε από τον προηγούμενο πιστό το «μάκτρο», το κόκκινο πανί το οποίο τοποθετούμε στο πηγούνι μας. Αμέσως λέμε το όνομά μας ευκρινώς για να το ακούσει ο Ιερέας, ώστε να το μνημονεύσει όταν θα μας κοινωνεί. Ανοίγουμε καλά το στόμα μας και περιμένουμε τον Ιερέα να βάλει στο στόμα μας τη «λαβίδα», το κουταλάκι, με τη θεία Κοινωνία. Αμέσως μετά, και με ανάλογη προσοχή, σκουπιζόμαστε στο στόμα με το μάκτρο, το οποίο παραδίδουμε στον επόμενο χριστιανό. Και, κάνοντας το σημείο του σταυρού, αποσυρόμεθα στη θέση μας έως ότου τελειώσει η θ. Λειτουργία.Καλό θα είναι οι μητέρες που κοινωνούν μικρά παιδιά να τα κρατούν αγκαλιά και μάλιστα από την δεξιά πλευρά τους, να ακινητοποιούν τα χέρια του μωρού για την αποφυγή δυσκολίας, και αν αναγκάζονται να βάζουν «πιπίλα» στο μωρό, να την πλένουν στο σπίτι με νερό και με αυτό το νερό να φτιάχνουν το επόμενο γάλα, δείχνοντας έτσι το σεβασμό αλλά και την ανάλογη ευσέβεια.

Ο εκκλησιασμός μας:

Ο Ναός είναι χώρος ιερός. Σε αυτόν μπαίνουμε για να προσευχηθούμε κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας ή της δημόσιας λατρείας ή και μόνοι μας σε άλλες ώρες. Η λέξις «ναός» προέρχεται από το ρήμα «Ναίω», δηλ. κατοικώ, και σημαίνει τον χώρο όπου κατοικεί ο Θεός. Γι΄ αυτό και κάθε χριστιανικός Ναός παρομοιάζεται με τον ουρανό και την εκεί επικρατούσα τάξη. Ο υμνωδός της Εκκλησίας αναφωνεί «Εν τω ναώ εστώτες της δόξης σου, εν ουρανώ εστάναι νομίζομεν…»
Για την είσοδο και την παραμονή σου στον Ναό, καλό θα είναι να έχεις υπόψη σου τα εξής :
Ο ιερός Ναός είναι χώρος μόνο για λατρεία και προσευχή. Μπαίνεις με σιωπή και βγάζεις το καπέλο σου αν φορείς, σε ένδειξη σεβασμού. Το πρώτο που κάνεις είναι να κάνεις το σταυρό σου με ευλάβεια. Παραλαμβάνεις το κερί σου και το ανάβεις στο κατάλληλο χώρο, το μανουάλι, με προσοχή, κάνοντας και πάλι το σταυρό σου και προσκυνώντας την εικόνα στο προσκυνητάρι. Πηγαίνεις στη θέση σου χωρίς να συζητάς ή να κάνεις θόρυβο και κάθεσαι σε στάση ευλαβείας. Δεν είναι στάση ευλαβείας το σταυροπόδι! Κοιτάζεις μπροστά σου, χωρίς να περιφέρεις το βλέμμα σου στο ποιος μπαίνει ή βγαίνει και αφοσιώνεσαι στη λατρεία και στην ατομική σου προσευχή.

Πώς πρέπει να στεκόμαστε μέσα στην Εκκλησία;

Πολλοί χριστιανοί μας διερωτώνται πότε πρέπει να κάθονται και πότε να είναι όρθιοι στην εκκλησία και έχουν δίκιο γιατί δεν τους έχει γίνει η σχετική λειτουργική αγωγή. Και έτσι είναι φυσικό να κάθονται όταν δεν πρέπει ή και να είναι όρθιοι όταν μπορούν να κάθονται.

Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορούμε να καθόμαστε:
α) Στα «Ειρηνικά». Όταν ο Ιερέας ή ο Διάκονος εκφωνεί το «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν…» μέχρι και τη μικρή είσοδο, δηλ. την έξοδο του ιερού Ευαγγελίου από την πλαϊνή θύρα του αγίου Βήματος.
β) Στο «Δύναμις», στον Απόστολο και αμέσως μετά το Ευαγγέλιο. Δύναμις είναι η ώρα κατά την οποία ο ψάλτης ψάλλει αργά το «Άγιος ο Θεός …». Και λίγο μετά. κατά την ώρα που αναγιγνώσκεται το αποστολικό ανάγνωσμα. Μετά το ευαγγέλιο εκφωνούνται τα «Ελέησον ημάς ο Θεός…» όπου και πάλι επιτρέπεται να καθόμαστε.
γ) Στο χερουβικό ύμνο. «Χερουβικό» είναι ο αργός εκείνος ύμνος, που λέγεται λίγο πριν γίνει η μεγάλη είσοδος, πριν «βγουν τα άγια». Είμαστε όμως όρθιοι τη στιγμή που ο Ιερέας βγαίνει στην Ωραία Πύλη για να θυμιάσει τις εικόνες και τον λαό.
δ) Στα «Πληρωτικά». Είναι οι εκφωνήσεις εκείνες που λέγονται αμέσως μετά τη μεγάλη Είσοδο. «Πληρώσωμεν την δέησιν ημών τω Κυρίω….» και μέχρι το σύμβολο της πίστεως, το «Πιστεύω …», που καλό είναι να το απαγγέλλουμε όλοι μαζί οι χριστιανοί.
ε) Στα δεύτερα «Πληρωτικά». Είναι οι εκφωνήσεις εκείνες που λέγονται μετά από την ευλογία του λαού από τον Ιερέα «Και έσται τα ελέη του μεγάλου Θεού …» μέχρι και την απαγγελία του «Πάτερ ημών», που και πάλι καλό είναι να το απαγγέλλουμε όλοι μαζί οι χριστιανοί.
Στ) Μετά το «Πρόσχωμεν τα άγια τοις αγίοις» και μέχρι τη φράση «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης…».
Σε όλη την υπόλοιπη ώρα της Θείας Λειτουργίας στεκόμεθα όρθιοι, με ευλάβεια μεγάλη.