( τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος)
Μοῦ γράφεις, ὅτι μιὰ ἀνεξήγητη καὶ ἀνυπέρβλητη θλίψη σὲ τυραννάει. Ἔχεις ὑγεία. Τὸ σπίτι σου εἶναι γεμάτο. Ἡ ψυχή σου ὅμως εἶναι ἄδεια, εἶναι γεμάτη ἀπὸ ΜΑΥΡΗ ΘΛΙΨΗ.
Πῆγες σὲ παραθαλάσσια μέρη. Σὲ διασκεδάσεις καὶ χαρές. Ὅλα αὐτὰ ὅμως χειροτέρεψαν τὴν κατάσταση. Ἡ θλίψη σου ἔγινε μεγαλύτερη.
Πρόσεξε! Αὐτὴ ἡ θλίψη εἶναι ἐπικίνδυνη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν λύπη κατὰ Θεόν, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν μετάνοια. καὶ γιὰ τὴν λύπη κατὰ κόσμον, ποὺ κρύβει μέσα της τὸν θάνατο. Ἐσὺ —εἶναι φανερὸ— ἔχεις τὴν δεύτερη.
—Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη λυτρώνει τὸν ἄνθρωπο. Αἰτία αὐτῆς τῆς λύπης εἶναι ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τὶς ἁμαρτίες του καὶ ζητάει τὸ ἔλεος καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἀγάπης του γιὰ τὸν Θεὸ λυπᾶται, ὅταν βλέπει ὅτι κάποιος ξέφυγε ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως αὐτὴ ἡ λύπη ὁδηγεῖ στὴν χαρά. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει, ὅτι οἱ πραγματικοὶ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι «λυπούμενοι, ἀεὶ δὲ χαίροντες». Αὐτὴ ἡ χαρά τους μέσα στὴ θλίψη προέρχεται ἀπὸ τὸ ὅτι αἰσθάνονται κοντά τους τὸν Θεό. Ἔτσι παίρνουν παρηγοριὰ ἀπὸ Αὐτόν. Λέει καὶ ὁ Ψαλμωδὸς Δαβίδ:
«Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην».
— Ἡ κοσμικὴ λύπη μοιάζει μὲ τὰ σύννεφα, ποὺ ἐμποδίζουν τὸν ἥλιο νὰ λάμπη καὶ νὰ θερμαίνη. Τὸ ἴδιο
καὶ ἡ δική σου λύπη. Μαῦρο σύννεφο εἶναι, ποὺ σοῦ κρύβει τὸ φῶς καὶ σοῦ στερεῖ τὴν ζεστασιὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ κάνεις μιὰ λεπτομερῆ καὶ ἀκριβῆ ἐξομολόγηση. Νὰ τὰ εἰπεῖς ὅλα. Ἀκόμη καὶ αὐτὰ ποὺ τὰ θεωρεῖς μικρὲς ἁμαρτίες.
Νὰ μετανοήσεις καὶ νὰ κλάψεις, γι᾽ αὐτές. Γιατί αὐτὲς εἶναι, ποὺ σὰν ἀράχνες σοῦ κατατρώγουν τὴν καρδιά. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, ποὺ σὲ ἐξουσιάζουν δαιμονικὲς δυνάμεις. Δαιμονικοὶ λογισμοί…
Στήριξε τὴν ἐλπίδα σου μόνο στὸν Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς βλέποντας τὴν πίστη σου θὰ σοῦ χαρίσει γρήγορα τὴν χαρά. Θὰ σοῦ δώσει τέτοια χαρά, ποὺ καμμιὰ δύναμη, οὔτε ἀνθρώπινη, οὔτε δαιμονική,
δὲν θὰ μπορέσει νὰ στὴν ἀφαιρέσει.
“Γιὰ τὴν ΜΕΤΑΝΟΙΑ, τὴν μοναδικὴ λύση στὰ ἀδιέξοδά μας”
ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου