Η ζωή και το έργο του καθηγητή της θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ. και διδασκάλου των αδελφοτήτων "Απολύτρωσις" και "Χριστιανική Ελπίς", Στεργίου Σάκκου.
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
Κυριακή 15 Απριλίου 2012
ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΑΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ κ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ (VIDEO)
Α) ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ
............................................................................................................................
Β) ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
.............................................................................................................................
Γ) ΤΡΕΙΣ ΔΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
.............................................................................................................................
Δ) Η σημασία της Αναστάσεως
ΟΜΙΛΙΕΣ κ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ (VIDEO)
Α) ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ
............................................................................................................................
Β) ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
.............................................................................................................................
Γ) ΤΡΕΙΣ ΔΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
.............................................................................................................................
Δ) Η σημασία της Αναστάσεως
.............................................................................................................................
Ε)Η δύναμις της Αναστάσεως
Εκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Στέργιος Σάκκος
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ὁμότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου καί διδάσκαλος τῆς Ἀδελφότητός "AΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ" κ. Στέργιος Σάκκος.
Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία θά τελεσθεῖ στόν Ἱερό Ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος "Χριστιανική Ἐλπίς"
στό Φίλυρο Θεσσαλονίκης, τήν Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου, ὥρα 4.00 μ.μ.
Καλή Ανάσταση Διδάσκαλε, Καλό Παράδεισο !
Σάββατο 17 Μαρτίου 2012
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Από τα παμπάλαια χρόνια, το βράδυ του Σαββάτου της τρίτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο της εκκλησίας, και ολόκληρη η ακόλουθη εβδομάδα είναι γνωστή ως εβδομάδα του Σταυρού.Ξέρουμε πως η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μια προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό. Η προβολή του σταυρού στη μέση της Σαρακοστής μάς υπενθυμίζει το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Έτσι είναι ο κατάλληλος τόπος εδώ για να σκεφτούμε το ρόλο του σταυρού, αυτού του σημαντικότατου και χαρακτηριστικότατου όλων των Χριστιανικών συμβόλων.
Το σύμβολο αυτό έχει δύο στενά αλληλένδετες σημασίες. Αφενός είναι ο σταυρός του Χριστού, αυτό το αποφασιστικό όργανο με το οποίο ολοκληρώθηκε η επίγεια ζωή και διακονία του Χριστού. Είναι η ιστορία ενός φοβερού και τρομακτικού μίσους ενάντια σ’ Αυτόν που ολόκληρη η διδασκαλία Του επικεντρώθηκε στην εντολή της αγάπης, και που ολόκληρο το κύρυγμά Του ήταν μια κλήση σε αυτοθυσία στο όνομα της αγάπης. Ο Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης στον οποίο μεταφέρθηκε ο Χριστός, αφού Τον συνέλαβαν, Τον εκτύπησαν και Τον έφτυσαν, λέει, «εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω» (Ιωάν. 19, 4). Αυτό όμως προκάλεσε ένα ισχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!» φωνάζει το πλήθος. Έτσι ο σταυρός του Χριστού θέτει ένα αιώνιο πρόβλημα που σκοπεύει στο βάθος της συνείδησης: γιατί η καλωσύνη ξεσήκωσε όχι μόνο αντίθεση, αλλά και μίσος; Γιατί η καλωσύνη σταυρώνεται πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο; Συνήθως αποφεύγουμε να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιον άλλο: αν ήμασταν εκεί, αν ήμουν εκεί εκείνη την τρομερή νύχτα, δε θα είχα συμπεριφερθεί όπως οι άλλοι. Αλλοίμονο όμως, κάπου βαθιά στη συνείδησή μας γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρουμε πως οι άνθρωποι που βασάνισαν, σταύρωσαν και μίσησαν τον Χριστό δεν ήταν κάποιου είδους τέρατα, κατεχόμενα από κάποιο ιδιαίτερο και μοναδικό κακό. Όχι, ήταν «όπως όλοι μας». Ο Πιλάτος προσπάθησε ακόμη και να υπερασπιστεί τον Ιησού, να μεταπείσει το πλήθος, προσφέρθηκε ακόμη και να απελευθερώσει το Χριστό ως κίνηση καλής θέλησης χάριν της εορτής, όταν κι αυτό απέτυχε, στάθηκε μπροστά στο πλήθος και ένιψε τα χέρια του, δείχνοντας τη διαφωνία του σ’ αυτό το φόνο.
Με λίγες πινελιές το ευαγγέλιο σχεδιάζει την εικόνα αυτού του παθητικού Πιλάτου, του τρόμου του, της γραφειοκρατικής του συνείδησης, της δειλής του άρνησης να ακολουθήσει τη συνείδησή του. Δε συμβαίνει όμως ακριβώς το ίδιο στη δική μας ζωή και στη ζωή γύρω μας; Δεν είναι αυτή η πιο κοινότυπη, η πιο τυπική ιστορία; Δεν είναι παρών συνεχώς μέσα μας κάποιος Πιλάτος; Δεν είναι αλήθεια πως όταν έρθει η στιγμή να πούμε ένα αποφασιστικό, αμετάκλητο όχι στο ψεύδος, στην αδικία, στο κακό και στο μίσος, ενδίδουμε στον πειρασμό να «νίψουμε τας χείρας μας»; Πίσω από τον Πιλάτο ήταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, οι οποίοι όμως υπερασπιζόμενοι τον εαυτό τους θα μπορούσαν να πουν: εκτελέσαμε απλώς διαταγές, μάς είπαν να «ουδετεροποιήσουμε» κάποιον ταραχοποιό που προκαλούσε αναστάτωση και αταξία, για ποιο πράγμα μιλάτε λοιπόν; Πίσω από τον Πιλάτο, πίσω από τους στρατιώτες ήταν το πλήθος, οι ίδιοι άνθρωποι που έξι μέρες πριν φώναζαν «Ωσαννά», καθώς υποδέχονταν θριαμβευτικά το Χριστό κατά την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, μόνο τώρα η κραυγή τους ήταν «Σταύρωσον αυτόν!» Έχουν όμως και γι’ αυτό μια εξήγηση. Δεν είναι οι ηγέτες τους, οι διδάσκαλοί τους και οι κυβερνήτες τους αυτοί που τους έλεγαν πως ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας εγκληματίας που κατέλυσε τους νόμους και τις συνήθειες, και γι’ αυτό βάσει του νόμου, «πάντοτε βάσει του νόμου, πάντοτε σύμφωνα με το υπάρχον καταστατικό», πρέπει να πεθάνει...; Έτσι κάθε συμπαίκτης σ’ αυτό το τρομακτικό γεγονός είχε δίκαιο «από την πλευρά του», όλοι δικαιώθηκαν. Όλοι μαζί όμως δολοφόνησαν έναν άνθρωπο στον οποίον «ουδέν ευρέθη αίτιον». Η πρώτη σημασία του σταυρού συνεπώς είναι η κρίση του κακού, ή μάλλον της ψευδοκαλωσύνης αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο πανηγυρίζει αιώνια το κακό, και ο οποίος προωθεί τον τρομακτικό θρίαμβο του κακού πάνω στη γη.
Αυτό μας μεταφέρει στη δεύτερη σημασία του σταυρού. Μετά το σταυρό του Χριστού ακολουθεί ο δικός μας σταυρός, για τον οποίο ο Χριστός είπε, «ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι,... αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι» (Λουκ. 9, 23). Αυτό σημαίνει πως η επιλογή που είχε να κάνει ο καθένας εκείνη τη νύχτα –ο Πιλάτος, οι στρατιώτες, οι αρχηγοί, το πλήθος κι ο καθένας μέσα στο πλήθος – είναι μια επιλογή που τίθεται συνεχώς και σε καθημερινή βάση μπροστά μας. Εξωτερικά, η επιλογή έχει να κάνει με κάτι φαινομενικά ασήμαντο για μας, ή δευτερεύον. Για τη συνείδηση όμως τίποτε δεν είναι πρώτο ή δεύτερο, αλλά το καθετί μετράται αν είναι αληθινό ή ψεύτικο, καλό ή κακό. Το να σηκώνεις λοιπόν το σταυρό σου καθημερινά δεν είναι απλώς το να αντέχεις τα φορτία και τις μέριμνες της ζωής, αλλά πάνω απ’ όλα το να ζεις αρμονικά με τη συνείδησή σου, το να ζεις μέσα στο φως της κρίσεως της συνειδήσεως.
Ακόμη και σήμερα, με όλο τον κόσμο να κοιτάζει, ένας άνθρωπος στον οποίο «ουδέν ευρέθη αίτιον» μπορεί να συλλαμβάνεται, να βασανίζεται, να κτυπιέται, να φυλακίζεται ή να εξορίζεται. Όλα αυτά δε «επί τη βάσει του νόμου», χάριν της υπακοής και πειθαρχίας, όλα στο όνομα της τάξης, για το καλό όλων. Πόσοι Πιλάτοι δε νίπτουν τα χέρια τους, πόσοι στρατιώτες σε σπεύδουν να εκτελέσουν τις διαταγές της στρατιωτικής ιεραρχίας, πόσοι άνθρωποι υπάκουα, δουλόπρεπα δεν τους χειροκροτούν, ή τουλάχιστον δεν κοιτάζουν σιωπηλά το κακό που θριαμβεύει;
Καθώς μεταφέρουμε το σταυρό, καθώς τον προσκυνούμε, καθώς τον ασπαζόμαστε, ας σκεφτούμε τη σημασία του. Τι μάς λέει, σε τι μάς καλεί; Ας θυμηθούμε το σταυρό ως επιλογή από τη οποία κρέμονται τα πάντα στον κόσμο, και που χωρίς αυτόν όλα στον κόσμο γίνονται θρίαμβος του κακού και του σκότους. Ο Χριστός είπε, «εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον» (Ιωαν. 9, 39). Σ’ αυτή την κρίση, μπροστά στο δικαστήριο της σταυρωμένης αγάπης, της αλήθειας και της καλωσύνης δικάζεται ο καθένας μας.
Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο- Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρου Σμέμαν
Εκδ. Ακρίτας
Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ - ΠΛΗΓΗ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ -φυλ.ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ
Σύντομο κήρυγμα του ιεροκήρυκα της Χρ.Αδελφότητας "Απολύτρωσις", Π.Παναγιωτίδη για το Καρναβάλι.
http://www.paterikoslogos.com/kixem/Panagiotidis/Karnavali.pdf
http://www.paterikoslogos.com/kixem/Panagiotidis/Karnavali.pdf
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012
Οι Τρείς Ιεράρχες για τις δύσκολες μέρες μας.
Untitled from Abraham Salasidis on Vimeo.
Παρουσίαση - Βίντεο με αποσπάσματα από ομιλία του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη.
Δεξί κλικ - αποθήκευση ως:
http://www.paterikoslogos.com/kixem/treis_ierarxes.wmv
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012
Νικόλαος Σωτηρόπουλος, «Παγκόσμια Κυβέρνηση», Ντοκιμαντέρ.
Παλαιά ταινία – ντοκιμαντέρ, παραγωγή της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος».
Γιεχωβάδες, Πρωτόκολλα, Επαναστάσεις, Αρμαγεδδών.
Παρουσιάζει, ομιλεί ο θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος.
Μορφή αρχείου: wmv
Μέγεθος αρχείου: 446 mb
Κατεβάστε την ταινία, με δεξί κλικ – αποθήκευση ως, από τον παρακάτω σύνδεσμο:
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης Αριζόνα, «Ο Αόρατος Πόλεμος», Βιντεοσκ.ομιλία
Αυτό το βίντεο γυρίστηκε το 1992 στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Pittsburgh, μετά από μια αναπάντεχη επίσκεψη του Γέροντος Εφραίμ.
Ο Γέροντας Εφραίμ, είναι αρχιμανδρίτης και πρώην ηγούμενος της Μονής Φιλοθέου στο Άγιο Όρος. Είναι επίσης ο Γέροντας τουλάχιστον τεσσάρων (από το 2002) από τις είκοσι βασικές μονές του Αγίου Όρους, και μία σκήτη, καθώς και πολλά μοναστήρια και μονές σε όλη την Ελλάδα. Είναι επίσης ο ιδρυτής των πολυάριθμων μοναστηριών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατοικεί μόνιμα στη Φλωρεντία, στην Αριζόνα στο St Anthony στο Ελληνικό Ορθόδοξο Μοναστήρι.Ο Γέροντας Εφραίμ υπήρξε ιερομόναχος για τα τελευταία 60 χρόνια και ως ηγούμενος για σχεδόν 50 χρόνια. Ήταν μαθητής του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή του Αγίου Όρους και έζησε την μοναχική υπακοή κοντά του για 12 χρόνια μέχρι την κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959.
κατεβάστε την βιντεοσκοπημένη ομιλία, με δεξί κλικ - αποθήκευση ως, από τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.paterikoslogos.com/kixem/Agion.Oros/Gerontas_Efraim_Filotheitis.flv
Άλλες ομιλίες του γέροντα Εφραίμ:
http://www.paterikoslogos.com/viewtopic.php?f=8&t=371&p=713&hilit=%CE%95%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC+%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82&sid=5d4230500c9fe70b4ad6c3c475df1f76#p713
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
Άγιον Όρος – Μοναχισμός και Ιστορία, Ντοκιμαντέρ από το ΣΚΑΪ
«Όταν κρατούμε τον θώρακα της πίστεως θα αντέξουμε τον διάβολο και τα όργανά του, και κοιτάξτε όλους τους Αγίους. Κανένας δεν βρήκε ειρήνη. Ο Θεός τους παρέδωσε όλους σε βάσανα, σε θλίψεις, σε εξορίες σε σκοτωμούς, που απορούμε γιατί;
Άραγε υπάρχει γιατί;
Εν τω κόσμω θλίψην έξετε, έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου».
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Ένα αφιέρωμα, της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ στο μοναχισμό και σε ιστορικές μορφές της Ορθοδοξίας που έζησαν στο περιβόλι της Παναγιάς.
Προβλήθηκε στις 26/12/2011 λίγο μετά την προφυλάκιση του γέροντα Εφραίμ
Για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση προβάλλονται εικόνες από την επίσκεψη του Πατριάρχη Αθηναγόρα το 1963, μιλάνε οι γέροντες: Ιωσήφ Βατοπαιδινός, Mωυσής Αγιορείτης, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Εφραίμ Βατοπαιδινός, Αρσένιος Βατοπαιδινός, ο Αρχιμ. Ελισαίος, ηγούμενος Ι.Μ. Σίμωνόπετρας, ο Αρχιμ. Φιλόθεος, ηγούμενος Ι.Μ. Καρακάλλου, ενώ ακούγονται οι διδαχές φωτισμένων μοναχών όπως ο Γέροντας Παϊσιος,
Μορφή αρχείου: avi
Mέγεθος αρχείου: 362 mb
Κάντε δεξί κλικ πάνω στον παρακάτω σύνδεσμο και αποθήκευση ως….
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ
Ἕνα κείμενο περί Ἐξομολογήσεως
(ἀπό τό βιβλίο «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ» σελ. 165 ἐκδ. Παπαδημητρίου)
Εἰς τό τέλος τῆς ἑβδομάδος, ἀφοῦ προπαρασκευάσθηκα καλά γιά τήν ἁγία Κοινωνία, πρίν ἐξομολογηθῶ, ἐσκέφθηκα ὅτι ἦταν μιά εὐκαιρία νά κάνω ἐκεῖ μιάν ἐξομολόγησιν ὅσον τό δυνατόν πιό λεπτομερῆ. Ἄρχισα, λοιπόν, τήν προσπάθεια γιά νά θυμηθῶ ὅλα τά ἁμαρτήματα ἀπ’ τήν νεότητά μου καί γιά νά μή τυχόν λησμονήσω ἔστω καί τό παραμικρό, τά ἔγραψα μέ ὅση τό δυνατόν περισσότερη λεπτομέρεια. Ἐγέμισα ἔτσι μιά μεγάλη κόλλα χαρτί μέ ὅλα αὐτά πού ἔγραψα. Ἔπειτα, ὅμως, ἄκουσα ὅτι εἰς τήν Κιταβάγια Παστίνα, πού ἀπέχει περίπου τρία χιλιόμετρα ἀπό ἐκεῖ, ἐζοῦσεν ἕνας ἀσκητής ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἦτο σοφός ἄνθρωπος καί γεμᾶτος ἀπό κατανόηση. Ὁποιοσδήποτε ἐπήγαινεν εἰς αὐτόν γιά νά ἐξομολογηθεῖ, εὑρισκόταν σέ μιάν ἀτμόσφαιρα γεμάτη ἀπό μειλιχιότητα καί συμπάθεια, ἀποχωροῦσε δέ χορτᾶτος ἀπό διδασκαλία γιά τήν σωτηρία του καί ἤρεμος ψυχικά. Μέ μεγάλην εὐχαρίστηση ἐπληροφορήθηκα γιά ὅλα αὐτά καί ἀνεχώρησα ἀμέσως νά συναντήσω τόν ἄγιον αὐτόν γέροντα.
Ὅταν ἔφθασα, εἰς τήν ἀρχή, ἐζήτησα ὁλίγες συμβουλές, ὕστερα δέ ἀπό κάμποσην ὥρα συνομιλίας τοῦ ἐδιάβασα τό χαρτί μέ τίς ἁμαρτίες μου, πού εἶχα γράψει. Ὅταν ἐτελείωσα τό διάβασμα, ἐκεῖνος μοῦ εἶπε:
«Παιδί μου, πολλά ἀπ’ αὐτά πού μοῦ ἐδιάβασες εἶναι χωρίς καμμιά ἀξία, οἱ συμβουλές μου δέ γιά τήν ἐξομολόγηση εἶναι γενικά οἱ ἐξῆς:
Πρῶτον: Δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἐξομολογῆσαι ἁμαρτήματα γιά τά ὁποῖα ἄλλοτε μετενόησες, τά ἐξαγορεύθηκες καί ἐπῆρες τήν συγχώρηση. Ὅταν τά ξαναεξομολογῆσαι εἶναι σάν νά θέτεις σέ ἀμφιβολία τή δύναμη τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Ἐξομολογήσεως.
Δεύτερον: Δέν πρέπει νά θυμᾶσαι εἰς τήν ἐξομολόγηση οὔτε καί νά ἀναφέρεις εἰς αὐτήν ἄλλα τυχόν πρόσωπα πού συνέβη νά εἶναι συνδεδεμένα μέ τίς ἁμαρτίες σου. Δηλαδή, πρέπει νά ἐξομολογηθεῖς τά ἰδικά σου μόνον ἁμαρτήματα καί νά κρίνεις τόν ἑαυτό σου μόνον καί κανέναν ἄλλον.
Τρίτον: Δέν πρέπει νά ξεχνᾶς ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἀπαγορεύουν νά ἀναφέρουμε μέ ὅλες τίς λεπτομέρειες τά διάφορα ἁμαρτήματά μας, ἐπειδή εἶναι καλύτερο νά τά ὁμολογοῦμε καί νά τά ἀναγνωρίζουμε εἰς τίς γενικές τους γραμμές γιά νά ἀποφεύγεται ὁ πειρασμός ἀπό τήν ἐπανάληψη τῶν λεπτομερειῶν καί γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τόν πνευματικό.
Τέταρτον: Ὅταν μετανοεῖς πρέπει νά μετανοεῖς εἰλικρινά καί πραγματικά γιατί εἶναι γεγονός ὅτι ἡ μετάνοιά σου αὐτή σήμερα εἶναι ἀφρόντιστη χλιαρή καί πρόχειρη.
Πέμπτον: Ἀσχολήθηκες σήμερα μέ ἕνα σωρό λεπτομέρειες, ἐνῶ παρέλειψες τό κυριότερο πρᾶγμα, δηλαδή δέν ἀνέφερες τίς πιό βαρειές ἀπ’ ὅλες τίς ἁμαρτίες, γιατί δέν παραδέχθηκες, οὔτε ἔγραψες εἰς τό χαρτί, ὅτι δέν ἀγαπᾶς τόν Θεό, ὅτι μισεῖς τόν πλησίον σου, ὅτι δέν πιστεύεις εἰς τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, καί ὅτι εἶσαι γεμᾶτος ἀπό ὑπερηφάνεια καί φιλοδοξία, γεγονότα πού ἀποτελοῦν τήν τετραπλῆ μάζα τοῦ κακοῦ καί τά ὁποῖα εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων μας. Αὐτά εἶναι οἱ τέσσερεις κυριώτερες ρίζες, ἀπό τίς ὁποῖες φυτρώνουν ὅλα τά ἄλλα ἁμαρτήματα εἰς τά ὁποῖα πέφτουμε ὅλοι».
Ἡ ἔκπληξίς μου πραγματικά ἦταν μεγάλη ἀπό ὅσα ἄκουσα, γι’ αὐτό ἀπευθυνόμενος πρός τόν φημισμένο αὐτόν πνευματικό, τοῦ εἶπα:
«Νά μέ συγχωρήσεις, σεβαστέ πάτερ, ἀλλά πῶς εἶναι δυνατόν νά μή ἀγαπῶ τόν Θεό, τόν Πατέρα ὅλων μας καί Συντηρητή; Σέ τί ἄλλο θά μποροῦσα νά πιστεύσω, ἐκτός ἀπό τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ εὐλογία τοῦ ὁποίου ἁγιάζει τά πάντα; Ἐγώ θέλω πάντα τό καλό τοῦ πλησίον μου, ποιόν δέ λόγο θά εἶχα γιά νά τούς μισῶ; Ὡς πρός τήν ὑπερηφάνεια, δέν ἔχω τίποτα γιά νά ὑπερηφανευθῶ, ἐκτός ἀπ’ τά ἀναρίθμητά μου ἁμαρτήματα. Ἀλλ’ ἀκόμη τί καλό ἔχω ἐπάνω μου γιά νά ὑπερηφανευθῶ; Μήπως τά πλούτη μου ἤ τήν ὑγεία μου; Μόνον ἄν ἤμουν μορφωμένος ἤ πλούσιος, θά μποροῦσα νά ἔχω πέσει σέ σφάλματα σάν αὐτά πού μοῦ ἀνέφερες».
«Ἀγαπητέ μου, εἶναι κρῖμα πού τόσο λίγο κατάλαβες τί ἐννοῶ μέ αὐτά πού εἶπα. Κοίταξε! Θά διδαχθεῖς πολύ καί γρήγορα, ἀπάνω σέ ὅσα σοῦ εἶπα, ἐάν διαβάσεις αὐτές τίς σημειώσεις πού σοῦ δίνω, τίς ὁποῖες καί ἐγώ χρησιμοποιῶ εἰς τήν ἐξομολόγησή μου. Διάβασέ τες προσεκτικά καί θά καταλάβεις ἐντελῶς καθαρά τήν ἀκριβῆ ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν πού σοῦ εἶπα καί τά ὁποῖα σέ ἐξέπληξαν»
Μού ἔδωσε τίς σημειώσεις καί ἐγώ ἄρχισα νά τίς διαβάζω. Οἱ σημειώσεις αὐτές ἔχουν ἀκριβῶς ὡς ἐξῆς:
«Ἐξομολόγηση πού ὁδηγεῖ τόν ἔσω ἄνθρωπο σέ ταπείνωση».
«Στρέφοντας τά μάτια μου προσεκτικά εἰς τόν ἑαυτό μου καί παρακολουθῶντας τήν πορεία τῆς ἐσωτερικῆς μου καταστάσεως, πιστοποιῶ ἀπό τήν πεῖρα μου, ὅτι δέν ἀγαπῶ τόν Θεόν, ὅτι δέν ἔχω θρησκευτική πίστη καί ὅτι εἶμαι γεμᾶτος ἀπό ὑπερηφάνεια καί ὑλοφροσύνη. Ὅλα αὐτά τά βρίσκω εἰς τόν ἑαυτό μου μετά ἀπό λεπτο-μερῆ ἐξέταση τῶν αἰσθημάτων καί τῆς συμπεριφορᾶς μου.
Δέν ἀγαπῶ τόν Θεό. Ἄν ἀγαποῦσα πραγματικά τόν Θεό θά εἶχα συνεχῶς τήν σκέψη μου στραμμένη πρός Αὐτόν καί θά ἤμουν εὐτυχισμένος. Κάθε σκέψη γιά τό Θεό θά μοῦ ἔδινε χαρά καί ἀγαλλίαση. Ἀντιθέτως, ὅμως, πολύ συχνότερα καί πολύ εὐκολώτερα σκέπτομαι διάφορα γήινα πράγματα, ἐνῶ ἡ ἀπασχόληση τῆς σκέψεώς μου μέ τόν Θεό καταντᾶ ἐργασία ἐπίπονη καί ξερή. Ἐάν ἀγαποῦσα τόν Θεόν, ἡ συνομιλία μου μέ Αὐτόν, διά τῆς προσευχῆς θά ἦτο ἡ τροφή καί ἡ τρυφή μου καί θά μέ ὡδηγοῦσε σέ ἀδιάσπαστη ἐπικοινωνία μέ Αὐτόν. Ὅμως, ὅλως ἀντίθετα, ὄχι μόνο δέν εὑρίσκω εὐχαρίστηση εἰς τήν προσευχή μου ἀλλά χρειάζεται κάθε φορά νά καταβάλλω προσπάθεια γιά νά προσευχηθῶ. Ἀγωνίζομαι κατά τῆς ἀπροθυμίας, νικῶμαι ἀπό τήν ἁμαρτωλότητά μου καί εἶμαι πάντα πρόθυμος νά καταπατῶ μέ κάθε ἀνόητη σκέψη καί πρᾶγμα, ἀκόμη καί κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, γεγονότα, πού, ὅπως εἶναι φυσικόν, μικραίνουν τήν προσευχή καί ἀπομακρύνουν τήν σκέψιν ἀπό αὐτήν. Ὁ καιρός μου περνᾶ ἀχρησιμοποίητος ἤ μᾶλλον χρησιμοποιεῖται σέ μάταιες ἀπασχολήσεις, ὅταν δέ ἀπασχολοῦμαι μέ τόν Θεόν, ὅταν θέτω τόν ἑαυτόν μου κάτω ἀπό τήν παρουσία Του, τότε κάθε ὥρα μοῦ φαίνεται πώς εἶναι ἕνας ὁλόκληρος χρόνος. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἀγαπᾶ κάποιο πρόσωπο, τό σκέπτεται ὅλη τήν ἡμέρα χωρίς διακοπή, διατηρεῖ συνεχῶς τήν εἰκόνα του μέσα εἰς τήν καρδιά του, φροντίζει γι’ αὐτό καί σέ καμμιά περίπτωση τό ἀγαπημένο του πρόσωπο δέν φεύγει ἀπό τήν σκέψη του. Ἐγώ, ὅμως ὁλόκληρη τήν ἡμέρα, εἶναι ζήτημα ἄν ξεχωρίζω ἔστω καί μιάν ὥρα γιά νά βυθισθῶ σέ ἐντρύφηση καί θεία μελέτη, γιά νά ζωογονήσω τήν καρδιά μου μέ τήν ἀγάπη μου πρός Αὐτόν, ἐνῶ μέ εὐκολία καί εὐχαρίστηση ἐξοδεύω τίς εἴκοσι τρεῖς ὧρες τοῦ ἡμερονυκτίου σάν μιά θερμή προσφορά καί θυσία εἰς τά εἴδωλα τῶν διαφόρων παθῶν.
Ὁλονένα συζητῶ γιά τιποτένια πράγματα καί γεγονότα, τά ὁποῖα μολύνουν τό πνεῦμα, κι αὐτό μοῦ δίνει εὐχαρίστηση. Εἰς τίς σκέψεις μου γιά τόν Θεό, εἶμαι ξηρός, ἀπρόθυμος καί ἀμελής. Κι ὅταν ἀκόμη χωρίς νά τό θέλω, συμβαίνει ὥστε ἄλλοι νά μέ παρακινήσουν σέ πνευματική συζήτηση, κοιτάζω νά μετατρέψω τό θέμα σέ κάτι ἄλλο, πιό εὐχάριστο εἰς τίς ἐπιθυμίες μου. Εἶμαι τρομερά περίεργος γιά κάθε μοντέρνο, γιά τά πολιτικά καί γιά χίλια δυό ἄλλα ζητήματα. Πολύ συχνά ζητῶ τήν ἱκανοποίηση εἰς τήν ἀγάπη πρός τίς κοσμικές γνώσεις, εἰς τήν ἐπιστήμη, εἰς τήν τέχνη, καί θέλω ὅλο καί περισσότερα ἀγαθά νά ἀποκτήσω. Ἡ μελέτη τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, ἡ γνῶσις Αὐτοῦ καί τῆς Θρησκείας, δέν μοῦ κάνουν πολλήν ἐντύπωσιν, οὕτε ἱκανοποιοῦν τήν πνευματική πεῖνα τῆς ψυχῆς μου. Ὅλα αὐτά τά παραδέχομαι ὅτι εἶναι ὄχι μόνον ἀνούσια ἀπασχόληση γιά ἕνα χριστιανό, ἀλλ’ ἐπί πλέον καί ἀνωφελής.
Ἐάν ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν Του, ὅπως ὁ Χριστός εἶπε «εἰ ἀγαπᾶτε με τάς ἐντολάς τάς ἐμᾶς τηρήσατε» ἐγώ ὄχι μόνο δέν τηρῶ τάς ἐντολάς Του, ἀλλ’ οὔτε καμμιά προσπάθεια καταβάλλω νά κατορθώσω τήν τήρησή τους. Ἔτσι εἶναι ἀπόλυτη ἀλήθεια, τήν ὁποία εὔκολα συμπεραίνει κανείς, ὅτι δέν ἀγαπῶ τόν Θεόν. Ἐπάνω σ’ αὐτό ὁ Μέγας Βασίλειος λέει: Ἡ ἀπόδειξις ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τόν Χριστόν, ἔγκειται εἰς τό γεγονός ὅτι δέν τηρεῖ τάς ἐντολάς του.
Δέν ἀγαπῶ οὔτε τόν πλησίον μου. Ἐάν ἀγαποῦσα τόν πλησίον μου, θά ἦτο δυνατόν νά σκεφθῶ καί νά ἀπόφασίσω νά δώσω καί τήν ζωήν μου γι’ αὐτόν, ἐάν θά ὑπῆρχε ἀνάγκη. Ὄχι, ὅμως, αὐτό μόνον δέν κάνω, ἀλλ’ οὔτε καί τήν παραμικρή θυσία εἶμαι διατεθειμένος νά ὑποστῶ γι’ αὐτόν. Ἐάν ἀγαποῦσα τόν πλησίον μου, σύμφωνα μέ τήν ἐντολήν τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ λύπες του θά ἦσαν καί δικές μου λύπες καί οἱ χαρές του θά ἀντανακλοῦσαν εἰς τό πρόσωπό μου, ὅπως εἰς τό δικό του. Ἀντιθέτως, ὅμως, εὐχαριστοῦμαι νά ἀκούω διάφορα ἄσχημα πράγματα γι’ αὐτόν, ἀντί νά λυποῦμαι καί νά πονῶ. Τό κάθε κακό τυχόν πού ἀκούω γιά τόν πλησίον μου, ὄχι μόνον δέν τό σκεπάζω μέ ἀγάπη, ἀλλά τό διατυμπανίζω ὅπου μπορῶ μέ ἐσωτερικήν ἱκανοποίηση. Ἡ εὐτυχία τοῦ πλησίον μου, ἡ τιμή του, τά ἀγαθά του δέν μέ εὐφραίνουν, μοῦ δίνουν δέ ἀντιθέτως τό συναίσθημα τῆς ἀδιαφορίας. Τέλος, ὄχι λίγες φορές, καταλαμβάνουν τήν ψυχή μου περιφρόνηση καί φθόνος γιά τόν πλησίον μου.
Δέν ἔχω θρησκευτική πίστη. Οὔτε εἰς τήν ἀθανασίαν, οὔτε εἰς τό Εὐαγγέλιο, διότι ἐάν ἤμουν τέλεια πεπεισμένος καί ἐπίστευα χωρίς ἀμφιβολία ὅτι μετά ἀπό τόν τάφο ξανοίγεται ἡ αἰώνιος ζωή καί ἡ ἀνταπόδοσις τῶν πεπραγμένων αὐτοῦ τοῦ κόσμου, θά ἐσκεπτόμουν συνεχῶς αὐτό, χωρίς ἀνάπαυλα. Ἡ ἰδέα τῆς ἀθανασίας θά μέ συνέτριβε κυριολεκτικά καί θά ἐζοῦσα αὐτήν τήν πρόσκαιρη ζωή σάν ἕνας ξένος καί παρεπίδημος, που ἔχει πάντα εἰς τόν νοῦ του τήν φροντίδα νά ἀξιωθεῖ κάποτε νά φθάσει εἰς τήν γλυκειά του πατρίδα. Ἀντίθετα, ὅμως, ἐγώ οὔτε κάν σκέπτομαι γιά τήν αἰωνιότητα καί συμπεριφέρομαι εἰς τήν ζωή μου σάν νά πιστεύω ὅτι τό τέλος τοῦ παρόντος βίου εἶναι καί τό τέρμα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεώς μου. Μέσα μου φωλιάζει ὑποσυνείδητα ἡ σκέψις πού συνοψίζεται εἰς τό : ποιός ξέρει καί ποιός εἶδε τά μετά θάνατον;
Ὅταν μιλῶ γιά τήν ἀθανασία, τό μυαλό μου συμφωνεῖ μ’ ἐκείνην, ἐνῶ ἡ καρδιά μου πολύ ἀπέχει ἀπό τοῦ νά εἶναι πεπεισμένη γι’ αὐτήν. Ὅλη αὐτή ἡ ἀπιστία μου ἀποδεικνύεται ἀπό τίς πράξεις μου καί ἀπό τήν συνεχεῖ φροντίδα νά ἱκανοποιῶ τήν ζωή τῶν αἰσθήσεων. Ἐάν ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου εἶχε κυριαρχήσει εἰς τή καρδιά μου μέ τήν ἀνάλογη πίστη, θά εἶχα καταλυφθεῖ ἀπ’ τό Λόγο τοῦ Θεοῦ καί θά τόν ἐμελετοῡσα, θἄβρισκε δέ ἡ ἀφοσίωσις καί ἡ προσοχή τήν κατοικία της εἰς τήν ψυχή μου. Ἡ προσοχή, ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ ἀγάπη πού κρύπτονται μέσα εἰς Αὐτόν θά μέ ὡδηγοῦσαν εἰς τήν χαρά καί τήν εὐτυχία τῆς μελέτης τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ νύκτα καί ἡμέρα. Εἰς τήν μελέτην αὐτήν θά εὕρισκα τροφή πνευματική, τόν ἐπιούσιον ἄρτον τῆς ψυχῆς μου καί ἡ καρδία μου θά παρεκινεῖτο εἰς τήν τήρησή του.
Τίποτα εἰς τόν κόσμον αὐτόν δέν θἆ-ταν δυνατό νά μέ ἀποτρέψει ἀπ’ τήν ἐφαρμογή της εἰς τήν ζωή μου. Ἀντιθέτως, ὅμως, ὅταν κάθε τόσο διαβάζω ἤ ἀκούω τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἄν ἡ ἀνάγκη ἤ ἡ ἀγάπη πρός τή γνώση μέ ὠθοῦν πρός τοῦτο, τόν παρακολουθῶ χωρίς τήν δέουσα προσοχή καί τόν εὑρίσκω τίς περισσότερες φορές καταθλιπτικό ἤ χωρίς σπουδαῖο ἐνδιαφέρον. Συνήθως φθάνω εἰς τό τέλος τῆς μελέτης του χωρίς σπουδαία ὡφέλεια καί πάντα πρόθυμος νά τόν ἀλλάξω μέ ἐλαφρά ἀναγνώσματα πού μοῦ εἶναι πολύ ἐν-διαφέροντα καί μέ εὐχαριστοῦν.
Εἶμαι πλήρης ἀπό ὑπερηφάνεια καί φιλαυτία. Ὅλες μου οἱ ἐνέργειες τό βεβαιώνουν. Βλέποντας κάτι καλό εἰς τόν ἑαυτόν μου, ἐπιθυμῶ νά τό κάνω ἐμφανές ἤ νά ὑπερηφανευθῶ γι’ αὐτό μπροστά σέ ἄλλους ἀνθρώπους ἤ νά τό θαυμάσω μόνος μου ἐσωτερικῶς. Ἄν καί ἐπιδεικνύω μίαν ἐξωτερική ταπεινοφροσύνη, τήν ἀποδίδω σέ ἀποτελεσματικότητα τῆς ἰδικῆς μου δυνάμεως, θεωρῶ δέ τόν ἑαυτόν μου ἤ ἀνώτερον ἀπό τούς ἄλλους, ἤ τουλάχιστον ὄχι χειρότητό τους. Ὅταν ἀνακαλύπτω ἕνα σφάλμα μου προσπαθῶ νά τό δικαιολογήσω καί νά τό σκεπάσω, λέγοντας: Τί νά κάνω; Ἔτσι εἶμαι φτιαγμένος, ἤ δέν πειράζει, κανείς δέν θά μέ παρεξηγήσει. Θυμώνω μέ ὅσους δέν δείχνουν ἐκτίμηση πρός τό πρόσωπό μου καί τούς πιστεύω ὅτι εἶναι ἄνθρωποι πού δέν ἠμπο-ροῦν νά ἐκτιμήσουν τήν ἀξία τοῦ ἄλλου. Ἀγάλλομαι γιά τά χαρίσματά μου, καί ὅλες μου τίς πτώσεις τίς θεωρῶ ἐντελῶς προσωπικό μου ζήτημα. Ἐνῶ εἶμαι μεμψίμοιρος, εὑρίσκω εὐχαρίστησιν εἰς τίς ἀτυχίες τῶν ἐχθρῶν μου. Ὅταν ἀγωνίζωμαι γιά κάτι καλό τό κάνω μέ τόν σκοπό ἤ νά κερδίσω ἐπαίνους, ἤ νά δώσω κάποια ἐλαστικότητα εἰς τόν πνευματικό μου ἑαυτό, ἤ νά πάρω μιά πρόσκαιρη παρηγορία.
Μέ μιά λέξη, συνεχῶς κατασκευάζω ἕνα εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ μου πρός τό ὁποῖον ἀποδίδω ἀδιάκοπες τίς ὑπηρεσίες μου, φροντίζοντας μέ κάθε τρόπο γιά τήν εὐχαρίστησή μου καί τήν καλλιέργεια τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν μου. Πράττοντας ὅλα αὐτά ἀναγωρίζω τόν ἑαυτόν μου νά εἶναι γεμᾶτος ἀπό ὑπερηφάνεια, ἀπό διάφορες σαρκικές ἐπιθυμίες, ἀπό ἀπιστίαν, ἀπό ἔλλειψιν ἀγάπης πρός τόν Θεό καί ἀπό κακία πρός τόν πλησίον μου. Ποιά κατάσταση θά μποροῦσε νά ὑπάρξει πιό ἁμαρτωλή ἀπό αὐτήν; Ἡ κατάστασις τῶν πνευμάτων τοῦ σκότους πρέπει νά εἶναι καλύτερη ἀπό τήν ἰδικήν μου. Ἐκεῖνα, ἄν καί δέν ἀγαποῦν τόν Θεό, ἄν καί μισοῦν τούς ἀνθρώπους καί τροφή τους εἶναι ἡ ὑπερηφά-νεια, μ’ ὅλα ταῦτα πιστεύουν εἰς τόν Θεό καί φρίττουν. Ἐγώ ὅμως; Μπορῶ νά βρεθῶ σέ χειρότερη κόλασιν ἀπ’ αὐτήν πού ἀντιμε-τωπίζω; Πῶς δέ δέν θά λάβω τήν πιό αὐστηρή τιμωρία γιά τήν ἀνόητη καί ἀπρόσεκτη ζωή μου, τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζω ὅτι ζῶ;
Διαβάζοντας ὅλον αὐτόν τόν τύπον τῆς ἐξομολογήσεως πού μοῦ ἔδωσεν ὁ ἱερεύς, τρομοκρατημένος ἐσκέφθηκα καί εἶπα μέσα μου: «Θεέ καί Κύριε! Τί φοβερά ἁμαρτήματα ὑπάρχουν κρυμμένα μέσα μου καί μέχρι τώρα δέν τά εἶχα ἀνακαλύψει!». Ἡ ἐπιθυμία νά καθαρισθῶ ἀπό αὐτά μέ ἔκαναν νά ἱκετεύσω αὐτόν τόν μεγάλον ἐξομολόγο νά μέ διδάξει πῶς νά γνωρίσω τήν αἰτίαν ὅλου αὐτοῦ τοῦ κακοῦ καί πῶς νά θεραπεύσω ἀπ’ αὐτό τόν ἑαυτόν μου. Ἔτσι ὁ ἅγιος αὐτός πνευματικός ἄρχισε νά μέ καθοδηγεῖ λέγοντας: Παιδί μου καί ἀδελφέ μου, ἡ αἰτία τῆς ἐλλείψεως ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ἔλλειψις πίστεως. Ἡ ἔλλειψις αὐτή τῆς πίστεως εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐλλείψεως τῆς πεποιθήσεως καί ἡ αἰτία τοῦ τελευταίου αὐτοῦ, εἶναι ἡ ἀποτυχία μας ὡς πρός τήν ἀναζήτηση τῆς ἀληθινῆς καί ἁγίας γνώσεως καί ἡ ἀδιαφορία μας ὡς πρός τήν ἀναζήτηση τοῦ φωτός τοῦ πνεύματος. Μέ μιά λέξη ἄν δέν πιστεύεις δέν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς... Μέ τήν ἁγιαστική μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν ἀπόκτηση πείρας, πρέπει νά γεννηθεῖ εἰς τήν ψυχή σου μία δίψα, μιά ἀκατάσχετη ἐπιθυμία, κάτι σάν θαῦμα, τό ὁποῖον θά σοῦ φέρει μιάν ἀσίγαστη ἐπιθυμία νά μάθεις, ὅσο μπορεῖς πιό πολύ, πιό τέλεια, πιό βαθειά, ὅ,τι περιβάλλει ὅλους μας...
Φαντάζομαι τώρα πώς θά κατάλαβες ὅτι ἡ αἰτία τῶν ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα ἐδιάβασες προηγουμένως, εἶναι ἡ ἀδράνεια τῆς ψυχῆς μας γιά σκέψεις ἐπάνω σέ πνευματικά πράγματα, ἀδράνεια πού ξηραίνει τά συναισθήματα καί τήν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς γιά παρόμοιες πνευματικές ἐντρυφήσεις. Ἐάν θέλεις νά μάθεις πῶς θά νικήσεις αὐτήν τήν αἰτία τοῦ κακοῦ, φρόντισε νά ἀποκτήσεις μέ ὅλη σου τήν δύναμη τήν φώτιση τοῦ πνεύματος, τήν φώτιση τῆς ψυχῆς, μέ ἐπιμελῆ καί ἁγιαστική μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τήν μελέτη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς συμβουλές πνευματικῶν ἀνθρώπων καί μέ συζητήσεις μέ ἄτομα πού εἶναι σοφοί καί γεμᾶτοι ἀπό Χριστό... Ἄς κάνουμε τήν προσπάθεια αὐτή καί ἄς προσευχώμεθα, ὅσο συχνότερα μποροῦμε μέ τά λόγια: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, κάνε μας νά σέ ἀγαπήσουμε τόσον, ὅσο πρίν γνωρίσουμε Σένα, ἀγαπούσαμε τήν ἁμαρτία.
πηγή: http://enromiosini.gr/
Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή pdf:
http://www.paterikoslogos.com/kixem/Augoustinos.Kantiotis/xristianoi.stous.esxatous.kairous.pdf
http://www.paterikoslogos.com/kixem/Augoustinos.Kantiotis/xristianoi.stous.esxatous.kairous.pdf
Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012
«ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ
1. Τό σύγχρονο φαινόμενο τῶν «μεταθανάτιων» ἐμπειριῶν.
Τὸ θέμα τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς, ἔχει τὰ τελευταῖα χρόνια ἀποτελέσει ἀντικείμενο μεγάλου ἐνδιαφέροντος γιὰ τὸ πλατὺ κοινὸ στὸν Δυτικὸ κόσμο. Ἔτσι τελευταῖα ἔχουν δημοσιευθεῖ ἔρευνες καὶ βιβλία ποὺ περιγράφουν «μεταθανάτιες ἐμπειρίες», στὰ ὁποῖα φημισμένοι γιατροί, κυρίως ψυχίατροι καὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες, ἔχουν καταγράψει μαρτυρίες καὶ μελέτες, στηριζόμενες σὲ «ἐμπειρίες» ἀνθρώπων ποὺ πέθαναν καὶ ἐπέστρεψαν στὴν ζωή, χάρις στὶς φροντίδες τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν. Μερικὰ χρόνια πρίν, τὸ θέμα αὐτὸ ἀποτελοῦσε «ταμποὺ» γιὰ τὸν ἰατρικὸ κόσμο, ἐπανῆλθε δὲ στὸ προσκήνιο χάρις στὶς νέες τεχνικὲς ἐπαναφορᾶς στὴν ζωὴ τῶν «κλινικὰ νεκρῶν» μὲ διέγερση τῆς καρδιᾶς. Οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί, μετὰ τὴν ἐπάνοδό τους στὴν ζωή, μίλησαν γιὰ τὶς ἐμπειρίες ποὺ ἔζησαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξόδου των ἀπὸ τὸ σῶμα.
2. Ἡ ἐξωσωματική ἐμπειρία.
Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ συμβαίνει σὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πεθάνει, σύμφωνα μὲ τὶς περιγραφὲς αὐτές, εἶναι ὅτι ἀφήνει τὸ σῶμα του καὶ ὑπάρχει τελείως χωριστὰ ἀπ᾿ αὐτό, χωρὶς νὰ χάνει οὔτε στιγμὴ τὴν συνείδησή του. Συχνὰ μπορεῖ νὰ παρατηρεῖ τὰ πάντα γύρω του, ἀκόμα καὶ τὸ ἴδιο του τὸ νεκρὸ σῶμα (σὰν νὰ ἦταν ἕνα νεκρὸ ζῶο), βλέποντας συγχρόνως τὶς προσπάθειες τῶν ἰατρῶν νὰ τὸ ἐπαναφέρουν στὴν ζωή. Αἰσθάνεται μία ἀνώδυνη ζεστασιὰ καὶ γαλήνη σὰν νὰ πλέει ἢ νὰ αἰωρεῖται στὸν ἀέρα. Βλέπει ὅλα ὅσα διαδραματίζονται γύρω του, ἀλλὰ εἶναι τελείως ἀνίκανος νὰ ἐπιδράσει στὸ περιβάλλον του μὲ τὴν ὁμιλία ἢ μὲ τὴν ἁφὴ καὶ ἔτσι νοιώθει μία ἔντονη μοναξιὰ. Οἱ λειτουργίες τῆς σκέψης του γίνονται πολὺ πιὸ γρήγορες ἀπ᾿ ὅτι ἦταν ὅταν ἡ ψυχὴ του βρίσκονταν μέσα στὸ σῶμα.
Ἡ Dr. Elisabeth Kubler-Ross στό βιβλίο της “Death does not exist” τοῦ 1977 (σελ. 103, 104) ἀναφέρει τὴν περίπτωση μίας τυφλῆς γυναίκας, ἡ ὁποία «εἶδε» καὶ περιέγραψε τὰ πάντα μέσα στὸ δωμάτιο ποὺ «πέθανε» καὶ ὅταν ἐπανῆλθε στὴ ζωὴ ἦταν καὶ πάλι τυφλὴ - μία ἐντυπωσιακὴ ἔνδειξη, ὅτι δὲν εἶναι τὸ μάτι, οὔτε ὁ ἐγκέφαλος ποὺ σκέπτεται. Εἶναι ἡ ψυχή, ποὺ ἐπιτελεῖ τὶς λειτουργίες αὐτὲς τῶν σωματικῶν ὀργάνων γιὰ ὅσο διάστημα τὸ σῶμα εἶναι ζωντανό, ἀλλὰ μὲ δική της μόνο δύναμη, ὅταν τὸ σῶμα εἶναι νεκρό.
Μερικοὶ σχολιάζοντας τέτοιου εἴδους ἐμπειρίες, ἐκφράζουν ἀμφιβολίες γιὰ τὸ ἂν τὸ πρόσωπο εἶναι πράγματι νεκρό, στὴν περίπτωση ποὺ ἐπανέρχεται στὴν ζωὴ μέσα σὲ λίγα λεπτά. Ἀπάντηση σ᾿ αὐτὸ μόνο ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ δώσει. Γεγονὸς ὅμως παραμένει ὅτι σ᾿ αὐτὰ τὰ λίγα λεπτά, ἀκόμα καὶ στὰ λεπτὰ ποὺ προηγοῦνται τοῦ θανάτου, οἱ ἄνθρωποι βιώνουν ἐμπειρίες ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν ὡς ἁπλὲς παραισθήσεις.
3. Ἡ συνάντηση μέ τούς ἄλλους.
Μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἡ ψυχὴ παραμένει γιὰ μικρὸ διάστημα στὴν ἀρχικὴ κατάσταση τῆς μοναξιᾶς. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις, οἱ ἄνθρωποι, λίγο πρὶν πεθάνουν, βλέπουν ξαφνικὰ πεθαμένους συγγενεῖς καὶ φίλους τους (βλ. Dr. Moody “Life after Life” σελ. 44). Εἶναι ἡ λεγομένη «ὑπεραισθητὴ ἀντίληψη» ἤ ΕXP: “Εxtra Sensory Perception”.
Ἔχει παρατηρηθεῖ, κατὰ τὸν θάνατο ἁγίων ἀνθρώπων, νὰ ἐκδηλώνονται «ἔκτακτα σημεῖα τῆς χάριτος» τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι ἢ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται κοντὰ στὸν ἑτοιμοθάνατο, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ δοῦν «ὁράματα ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο» (π.χ. ὑπερκόσμιο φῶς νὰ λούζει τὸν ἑτοιμοθάνατο ἢ ἄρρητη εὐωδία νὰ γεμίζει τὸν χῶρο, ἢ ὑπερκόσμιες ψαλμωδίες νὰ ἀκούγονται κ.λ.π. (βλ. σελ. 39 ἀπό τό Βιβλίο «Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ» π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἐκδόσεις «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ»).
Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Διάλογος λέγει, ὅτι «μόνο ὁ ἑτοιμοθάνατος ἀναγνωρίζει ἄτομα», ἐνῶ στοὺς δικαίους «ἐμφανίζονται οἱ Ἅγιοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν». Ἡ διάκριση αὐτὴ δὲν ὑποδεικνύει ἁπλῶς τὴν διαφορετικὴ μεταθανάτια ἐμπειρία μεταξὺ δικαίων καὶ κοινῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλὰ εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴν διαφορετικὴ μεταθανάτια κατάσταση ἁγίων καὶ τῶν κοινῶν ἁμαρτωλῶν. Οἱ ἅγιοι ἔχουν μεγάλη ἐλευθερία νὰ πρεσβεύουν ὑπὲρ τῶν ζώντων καὶ νὰ σπεύδουν πρὸς βοήθειά τους, ἐνῶ οἱ ἀποθανόντες ἁμαρτωλοὶ ἐκτὸς ἀπὸ πολὺ εἰδικὲς περιπτώσεις, δὲν ἔχουν καμμία ἐπαφὴ μὲ τοὺς ζῶντες.
Οἱ Πατέρες γενικῶς λέγουν ὅτι «οἱ νεκροὶ κατὰ γενικὸν κανόνα δὲν ἐμφανίζονται στοὺς ζῶντες». Οἱ περιπτώσεις ἐμφανίσεως νεκρῶν στοὺς ζῶντες εἶναι σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις «ἔργο τῶν ἀγγὲλων» καὶ στὶς περισσότερες περιπτώσεις ἔργο τῶν δαιμόνων, ποὺ ἀποσκοποῦν νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ διαμόρφωση μιᾶς ἐσφαλμένης διδασκαλίας περὶ τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς (πρβλ. Ἁγίου Αὐγουστίνου «περὶ φροντίδος τῶν νεκρῶν» Κεφ. 13 σελ. 378 -’Saint Augustine’s “Care for the Dead”). Γενικά θά πρέπει νά πιστεύουμε, ὅτι οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Μάρτυρες διαμέσου τῆς θείας δυνάμεως συμμετέχουν στὶς ὑποθέσεις τῶν ζώντων, ἀλλὰ οἱ νεκροὶ ἀπὸ μόνοι τους δὲν ἔχουν τὴν δύναμη νὰ παρέμβουν σ᾿ αὐτὲς. Ἔτσι, ὅταν ἔχουμε παρεμβάσεις νεκρῶν μὲ ζῶντες ἢ ἐπικοινωνία νεκρῶν μὲ ζῶντες, αὐτοὶ ποὺ φαίνονται σὰν προσφιλεῖς νεκροὶ δὲν εἶναι ἄλλοι παρὰ δαίμονες, πού μιμοῦνται τὴν φωνὴ ἢ τὴν συμπεριφορὰ τῶν προσφιλῶν μας νεκρῶν.
4. Ἐμφανίσεις ἀγγέλων καί δαιμόνων κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου.
Ἀμέσως μετὰ τὸν χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, παραλαμβάνουν τὴν ψυχὴ δύο ἄγγελοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ φύλακας ἄγγελος καὶ ὁ δεύτερος εἶναι ὁ ἄγγελος τῆς ὑποδοχῆς. Οἱ ἄγγελοι αὐτοὶ ἔχουν σὰν ἀποστολὴ νὰ συνοδέψουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος στὸ μεταθανάτιο ταξίδι της, περνώντας μέσα ἀπὸ τὶς ὁμάδες τῶν ἐναερίων δαιμονίων (τὰ ἐναέρια τελώνια), τὰ ὁποῖα φορολογοῦν τρόπον τινά τὴν ψυχή, δηλ. τὴν ἐλέγχουν καὶ τὴν κατηγοροῦν (ἀληθῶς ἀλλὰ καὶ ψευδῶς κάποιες φορὲς) γιὰ διάφορες ἁμαρτίες ποὺ ἔχει διαπράξει, ὅσο ζοῦσε μὲ τὸ σῶμα της, καὶ τὴν διεκδικοῦν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, προβάλλοντας δικαιώματα ἐπ᾿ αὐτῆς, ἐὰν αὐτὴ εἶχε ἁμαρτήσει μὲ τὴν παρακίνησή τους. Οἱ ἄγγελοι τὴν ὑπερασπίζονται προβάλλοντας τὶς καλές της πράξεις ἢ τὴν μετάνοιά της.
Ἡ διαδικασία αὐτὴ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπώδυνη καί ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα τὴν ψυχὴ, ἡ ὁποία φρίττει καὶ τρέμει ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ποὺ τῆς προκαλοῦν φρίκη καὶ φόβο, μὲ τὶς φωνές, τὶς ἀπειλές τους καὶ τὴν λύσσα τῆς κακίας καὶ μοχθηρίας τους. Ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ ἀποφύγει τοὺς δαίμονες, κουρνιάζει στὴν ἀγκαλιὰ τῶν ἀγγέλων ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὴν σώσουν ἀπὸ τὴν λυσσώδη κακία τῶν δαιμόνων. Τέλος τὴν 40ή ἡμέρα (ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ σώματος), ἡ ψυχὴ φθάνει μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκφέρει τὴν προσωρινὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν τύχη της. Πρόγευση τῆς αἰώνιας μελλοντικῆς χαρᾶς ἢ πρόγευση τῆς αἰώνιας μελλοντικῆς καταδίκης. Ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ τελεσίδικη κατάσταση τῆς ψυχῆς θὰ γίνει κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θὰ κριθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ μόνο κριτήριο: τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδωσαν στοὺς συνανθρώπους τους. Μέχρι τότε ὅμως, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μικρὴ βελτίωση στὴν κατάσταση τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῶν ζώντων ὑπὲρ αὐτῶν (μνημόσυνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀτομικὲς προσευχὲς) καὶ τὶς ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες αὐτῶν ὑπὲρ τῶν «κεκοιμημένων».
Στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ νέου (ἑορτάζει στὶς 26 Μαρτίου), ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸν 10ο αἰῶνα, ἀναφέρεται μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ ταξιδιοῦ τῆς ψυχῆς μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, διαμέσου τῶν «ἐναερίων τελωνίων». Ἀφορᾶ τὴν ψυχὴ τῆς γερόντισσας Θεοδώρας, μιᾶς ἡλικιωμένης γυναίκας, ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς της, ὑπηρετοῦσε στὸ μοναστήρι τοῦ ὁσίου Βασιλείου. Μετὰ ἀπὸ ἔντονες παρακλήσεις τοῦ ὑποτακτικοῦ τοῦ ὁσίου Βασιλείου, μοναχοῦ Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔντονη περιέργεια νὰ μάθη τί ἀπέγινε ἡ ψυχὴ τῆς γερόντισας Θεοδώρας καὶ μετὰ ἀπὸ προσευχὴ τοῦ ὁσίου, ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο τοῦ Γρηγορίου ἡ γερόντισσα καὶ τοῦ διηγήθηκε μὲ λεπτομέρειες, τὸ ταξίδι τῆς ψυχῆς της ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ σωματικοῦ της θανάτου (χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα), μέχρι νὰ φθάσει στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Πέρασε ἀπὸ 23 ὁμάδες δαιμόνων (τὰ ἐναέρια τελώνια), τὰ ὁποῖα ζητοῦσαν μὲ λύσσα καὶ ἀφάνταστη κακία, δικαιώματα γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ εἶχε διαπράξει μὲ τὴν προτροπή τους, σὰν ἕνα εἶδος φόρου ποὺ πληρώνει κανεὶς στὸ τελωνεῖο, ὅταν εἰσάγει πράγματα ἀπὸ ἄλλη χώρα.
Τά διάφορα τελώνια (ὁμάδες δαιμόνων ἐξειδικευμένων σὲ διάφορα ἁμαρτήματα), πού ἀναφέρει στὴν διήγησή της ἡ γερόντισσα Θεοδώρα, εἶναι τὰ ἑξῆς: «Τελώνιον» τῆς καταλαλιᾶς, τῆς ὕβρεως, τοῦ φθόνου, τοῦ ψεύδους, τοῦ θυμοῦ καί τῆς ὀργῆς, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς βλασφημίας, τῆς φλυαρίας, καί τῆς μωρολογίας, τοῦ τόκου καί τοῦ δόλου, τῆς ὀκνηρίας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς μέθης, τῆς μνησικακίας, τῆς μαγείας καί γοητείας, τῆς πολυφαγίας, τῆς εἰδωλολατρείας, τῆς ἀρσενοκοιτίας, τῶν χρωματοπροσώπων, τῆς μοιχείας, τοῦ φόνου, τῆς κλοπῆς, τῆς πορνείας καί τῆς ἀσπλαχνίας.
Κάθε μία ἀπὸ τὶς παραπάνω ὁμάδες ἐξέταζε καὶ ἔλεγχε τὴν ψυχὴ (ἀληθῶς ἢ πολλὲς φορὲς καὶ ψευδῶς), ἀναφέροντας συγκεκριμένες ἁμαρτίες ποὺ εἶχε διαπράξει ἢ εἶχε τὴν πρόθεση νὰ διαπράξει καὶ ζητοῦσε δικαιώματα. Οἱ ἄγγελοι δὲ ποὺ συνόδευαν τὴν ψυχή, τὴν ὑπερασπίζονταν ἀντιπαραθέτοντας στὶς ἁμαρτίες της, τὴν μετάνοιά της ἢ κάποιες καλές της πράξεις.
Ὁ ὅσιος Βασίλειος, μετὰ τὸν θάνατο τῆς γερόντισας Θεοδώρας προσευχήθηκε γι᾿ αὐτὴν καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν ψυχή της. Ἡ γερόντισα, τὴν ὥρα ποὺ τὴν παρελάμβαναν οἱ ἄγγελοι, ὅταν ἡ ψυχὴ της χωριζόταν ἀπὸ τὸ σῶμα της, αἰσθάνθηκε τὶς προσευχὲς τοῦ ὁσίου Βασιλείου, σὰν ἕνα «πουγγὶ» μὲ νομίσματα ποὺ ἔδωσε ὁ ὅσιος στοὺς ἀγγέλους, ὡς βοήθεια γιὰ τὸ μεταθανάτιο ταξίδι τῆς ψυχῆς της. Ἔτσι λοιπόν, ὅσες φορὲς ἡ μετάνοια τῆς Θεοδώρας καὶ οἱ καλές της πράξεις, δὲν ἐπαρκοῦσαν γιὰ νὰ κατευνάσουν τὴν μανία τῶν δαιμόνων καὶ τὶς διεκδικήσεις τους, οἱ ἄγγελοι ἔδιναν στοὺς δαίμονες κάτι, ὡς πληρωμή, ἀπὸ τὸ «πουγγὶ» μὲ τὰ νομίσματα ποὺ εἶχε δώσει σ᾿ αὐτοὺς ὁ ὅσιος. Ἔτσι μὲ τὴν βοήθεια τῶν προσευχῶν τοῦ ὁσίου Βασιλείου, ἡ ψυχὴ τῆς Θεοδώρας, πέρασε τὴν δοκιμασία τῶν «ἐναέριων τελωνίων», χωρὶς σημαντικὲς ἀπώλειες, μπῆκε στὴν πύλη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ μετὰ τὴν 40ή μέρα ἀπὸ τὸν θάνατό της, τοποθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους στὸ «παλάτι» ποὺ ἦταν προορισμένο γιὰ τὸν ὅσιο Βασίλειο καὶ τοὺς ὑποτακτικούς του.
5. Τό “φωτεινό ὄν”.
Τὸ φωτεινὸ ὂν πού ἐμφανίζεται, σὲ ὅλες τὶς σύγχρονες μεταθανάτιες ἐμπειρίες, δὲν εἶναι ἕνας ὁδηγὸς ἄγγελος, ἀφοῦ τὸ ὂν αὐτὸ δὲν ἔχει συγκεκριμένη μορφή, δὲν ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ πουθενά. Σταματᾶ γιὰ νὰ διαλεχθεῖ μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τῆς δείχνει, σὲ ταχύτατη ἀναδρομὴ τὰ περασμένα γεγονότα τῆς ζωῆς της. Δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα ἄγγελος, κάθε ὂν ποὺ ἐμφανίζεται ὡς ἄγγελος, ἀφοῦ «αὐτὸς γὰρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτὸς» (β’ Κορινθ. ια΄ 47). Ἔτσι λοιπὸν τὰ ὄντα ποὺ ἔχουν τὴν μορφὴ ἀγγέλων, δὲν μποροῦν πάντοτε νὰ ταυτισθοῦν μαζί τους. Αὐθεντικὲς συναντήσεις μὲ ἀγγέλους, στὶς σύγχρονες μεταθανάτιες ἐμπειρίες, δὲν συμβαίνουν σχεδὸν ποτέ.
Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν, «τὸ φωτεινὸν ὂν» πού ἐμφανίζεται ὡς ἄγγελος, νὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα ἕνας δαίμονας μεταμφιεσμένος σὲ ἄγγελο φωτός, προκειμένου νὰ βάλει σὲ πειρασμὸ τὸν ἑτοιμοθάνατο, ἀκόμα καὶ τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ ψυχὴ ἀφήνει τὸ σῶμα. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ἀκόμα καὶ σὲ βίους Ἁγίων, συναντᾶμε περιπτώσεις δαιμονικῶν ὁράσεων κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, ποὺ ἀποσκοποῦν νὰ τρομοκρατήσουν τὸν ἀποθνήσκοντα καὶ νὰ τὸν κάνουν νὰ χάσει κάθε ἐλπίδα γιὰ τὴν σωτηρία του.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. «Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ»
π. Σεραφείμ Ρόουζ – Ἐκδόσεις «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ».
2. Ὁ τελωνισμὸς τῶν ψυχῶν κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Θανάτου.
ΠΗΓΗ: http://enromiosini.gr/
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
"Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ": ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
Άρθρο του δυναμικού Θεολόγου που αξίζει να διαβάσετε:Η Δικαιοσύνη της Ελλάδος δεν έκλεισε στις φυλακές σωματεμπόρους και εμπόρους ναρκωτικών. Επίσης δεν έκλεισε στις φυλακές κλέπτες πολιτικούς και ανθρώπους τους, οι οποίοι κατέκλεψαν και ρήμαξαν το δημόσιο ταμείο και ωδήγησαν την Ελλάδα σε χρεωκοπία και την καταχρέωσαν σε ξένους τοκογλύφους και την υποδούλωσαν και την κατεξευτέλισαν παγκοσμίως, περιήγαγαν δε μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού σε δεινή οικονομική κρίσι, ώστε άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν πίστι στο Θεό, ν' απελπίζωνται και ν' αυτοκτονούν. Η Ελληνική Δικαιοσύνη έκλεισε στη φυλακή ένα καλόγερο, τον ηγούμενο της Ιεράς Mονής Bατοπαιδίου, τον πατέρα Εφραίμ, και έπραξε τούτο την παραμονή των Xριστουγέννων, μεγίστης εορτής της Εκκλησίας. Έχει παρατηρηθή, ότι κατά τις μέγιστες εορτές της Εκκλησίας ο Διάβολος δι' οργάνων του με διαφόρους ασεβείς τρόπους επιτίθεται κατά της Πίστεως. Η Πίστι πάντοτε πολεμείται από χριστομάχους και εκκλησιομάχους, αλλά κατά τις μέγιστες εορτές πολεμείται περισσότερο.
Η υπόθεσι Bατοπαιδίου από τα κατευθυνόμενα και σκανδαλοθηρικά M.M.E. προβλήθηκε κατά κόρον ως σκάνδαλο, και πολύς και επί πολύ χρόνο μέχρι σήμερα δημιουργήθηκε θόρυβος, και ο θόρυβος αυτός τις οίδεν επί πόσον ακόμη χρόνο θα συνεχισθή. Aλλ' ερωτάται: Η υπόθεσι Bατοπαιδίου είνε όντως σκάνδαλο, και ο π. Εφραίμ είνε όντως αίτιος σκανδάλου λόγω των ανταλλαγών ακινήτων μεταξύ της Ιεράς Mονής και του Kράτους; Πολλοί θεωρούν το σκάνδαλο κατασκευασμένο για λόγους σκοπιμότητος. Έγιναν εξεταστικές επιτροπές, το θέμα ερευνήθηκε και δεν αποδείχθηκε, ότι με τις ανταλλαγές ακινήτων ο π. Εφραίμ ζημίωσε το Kράτος. Mεγάλο τηλεοπτικό κανάλι των Αθηνών δηλώνει, ότι ο π. Εφραίμ δεν ζημίωσε το Kράτος και το σκάνδαλο είνε κατασκευασμένο. Nαι, δεν ζημίωσε το Kράτος ο π. Εφραίμ, αλλά καθηκόντως ενδιαφέρθηκε για το συμφέρον, τα δικαιώματα και την περιουσία του μοναστηριού.
Ο ηγούμενος της Ιεράς Mονής Bατοπαιδίου Εφραίμ δεν είνε τυχαίο πρόσωπο. Eίνε προσωπικότης. Έχει πνευματικότητα, της οποίας στερούνται οι κατήγοροί του. Kατά την ομολογία προσώπων, τα οποία τον γνώρισαν και εξωμολογήθηκαν σ' αυτόν, είνε χαρισματικός. Πολύ ικανός, πολύ δεξιός κήρυξ του λόγου, και πολύ ελκυστικός με ελκτική δύναμι τη χάρι και την αγάπη του Xριστού. Bρήκε το Bατοπαίδι σε κακή κατάστασι και πνευματικώς και υλικώς. Και το ανακαίνισε και υλικώς και πνευματικώς. 120 είνε σήμερα οι μοναχοί του Bατοπαιδίου. Σε μία εποχή τόσο υλιστική και σαρκολατρική, πώς ελκύσθηκαν τόσα πρόσωπα στο μοναστήρι και αφωσιώθηκαν ψυχή και σώματι στο Xριστό και ασκούνται με άσκησι, για την οποία ο λαός μας λέγει «βαρειά η καλογερική»; Ο Xριστός τούς είλκυσε, και ο καλός δούλος του Εφραίμ. Και έγινε το Bατοπαίδι ένα μοναστήρι με παγκόσμια ακτινοβολία. Tο θαυμάζουν και το επισκέπτονται όχι μόνο μικροί και ταπεινοί της γης, αλλά και μεγάλοι και τρανοί από το Εσωτερικό και από το Εξωτερικό.
Tο Bατοπαίδι έχει μεγάλη περιουσία. Αλλ' έχει και μεγάλα έξοδα και μεγάλη φιλανθρωπία. Kατηγορείται το μοναστήρι για την περιουσία του. Αλλ' η περιουσία είνε του μοναστηριού, δεν είνε κανενός μοναχού. Tο μοναστήρι είνε πλούσιο, αλλ' οι μοναχοί είνε ακτήμονες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων ήταν ακτήμων και ζούσε ζωή ασκητική. Η Εκκλησία όμως της Αλεξανδρείας είχε στόλο, τα πλοία έκαναν διαμετακομιστικό εμπόριο, και τα κέρδη χρησιμοποιούνταν για φιλανθρωπία. Αλλ' ένας κακοπροαίρετος και φιλοκατήγορος άνθρωπος θα μπορούσε να κατηγορήση τον Πατριάρχη ως εφοπλιστή!
Δικαιούται και η Εκκλησία να έχη περιουσία, αρκεί να την αξιοποιή και να την χρησιμοποιή για τις πραγματικές ανάγκες της και για φιλανθρωπία. Όταν κανείς βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική ανάγκη, δεν πηγαίνει σε βουλευτή ή υπουργό για να ζητήση βοήθεια, σε παπά ή δεσπότη πηγαίνει…
Θα ειπούν μερικοί: δεν υπάρχουν στο Bατοπαίδι και πράγματα, για τα οποία μπορούμε να ασκήσωμε κριτική; Bεβαίως και στο Bατοπαίδι υπάρχουν πράγματα, για τα οποία δύναται να ασκηθή κριτική. Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα ανθρώπινα έχουν τις ατέλειές τους και υπόκεινται σε κριτική, μόνον ο Xριστός είνε τέλειος. Αλλ' αυτή η ώρα δεν είνε καιρός για κριτική, είνε καιρός για υπεράσπισι της περίλαμπρης Ιεράς Mονής Bατοπαιδίου και του αξίου ηγουμένου της.
Kατασκευασμένο το σκάνδαλο Bατοπαιδίου. Αλλ' ας υποθέσωμε, ότι είνε πραγματικό. Tότε όμως γιατί φυλακίζεται ο π. Εφραίμ και δεν πήγαν στη φυλακή και οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο πολιτικοί, αλλά και μή πολιτικοί; Λέγουν οι κατήγοροι του π. Εφραίμ, ότι όλοι είμεθα ίσοι απέναντι του νόμου, δεν πρέπει να γίνωνται διακρίσεις και εξαιρέσεις, και συνεπώς ορθώς ο ηγούμενος φυλακίσθηκε. Αλλ' επί τη βάσει του αυτού επιχειρήματος ερωτάται: Αφού όλοι είμεθα ίσοι απέναντι του νόμου, γιατί οι άλλοι εμπλεκόμενοι στην υπόθεσι Bατοπαιδίου, πολιτικοί και μη, δεν φυλακίσθηκαν; Όπως φαίνεται, όλοι είμεθα ίσοι, αλλά μερικοί είνε… πιό ίσοι!
Oι άνθρωποι της Εκκλησίας θεωρούν, ότι ο βάναυσος διωγμός του π. Εφραίμ οφείλεται σε πολιτική σκοπιμότητα και αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα. Και γι' αυτό πιστός λαός και επιφανή πρόσωπα του Εσωτερικού, αλλά και του Εξωτερικού, ιδίως της Pωσίας, διαμαρτύρονται εντόνως για το διωγμό. Αλλ' από το διωγμό ο ηγούμενος του Bατοπαιδίου αποδεικνύεται πιστός δούλος του Xριστού, διότι «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Xριστώ Ιησού διωχθήσονται» (B΄ Tιμ. γ΄ 12). Ο διωγμός για τον π. Εφραίμ είνε τιμή και δόξα. Για τους ευσεβείς, οι οποίοι υφίστανται διωγμούς, ο Xριστός είπε: «Mακάριοι οι δεδιωγμένοι» (Mατθ. ε΄ 10). Δεν μακάρισε ο Kύριος τους μη δεδιωγμένους, αλλά τους δεδιωγμένους. Ως προς δε τους ασεβείς και τους διώκτες των ευσεβών τι προβλέπει ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής; Aιωνία δυστυχία και καταισχύνη. Ο άνθρωπος δεν αυτοδημιουργήθηκε και δεν εμφανίσθηκε αυτομάτως. Εκείνος, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο με νου και συνείδησι, οπωσδήποτε θα τον κρίνη και θα τον κατακρίνη, θα τον δικάση και θα τον καταδικάση, αν χρησιμοποίησε το νου του για πονηρίες και δολιότητες και καταπάτησε τη συνείδησί του.
Tο σχετικώς μικρό τούτο άρθρο, το οποίο γράφτηκε για πολύ μεγάλο θέμα, κατακλείω με ένα λόγο, τον οποίον ο μακαριστός Mητροπολίτης Φλωρίνης Aυγουστίνος είχε πει για την ανθρωπίνη Δικαιοσύνη: «Αφ' ότου η ανθρωπίνη Δικαιοσύνη καταδίκασε τον Θεάνθρωπο, στο πρόσωπό της εγκολάφθηκε ανεξίτηλο στίγμα, αιώνιο στίγμα»…
http://aktines.blogspot.com/2011/12/blog-post_5554.html
Η υπόθεσι Bατοπαιδίου από τα κατευθυνόμενα και σκανδαλοθηρικά M.M.E. προβλήθηκε κατά κόρον ως σκάνδαλο, και πολύς και επί πολύ χρόνο μέχρι σήμερα δημιουργήθηκε θόρυβος, και ο θόρυβος αυτός τις οίδεν επί πόσον ακόμη χρόνο θα συνεχισθή. Aλλ' ερωτάται: Η υπόθεσι Bατοπαιδίου είνε όντως σκάνδαλο, και ο π. Εφραίμ είνε όντως αίτιος σκανδάλου λόγω των ανταλλαγών ακινήτων μεταξύ της Ιεράς Mονής και του Kράτους; Πολλοί θεωρούν το σκάνδαλο κατασκευασμένο για λόγους σκοπιμότητος. Έγιναν εξεταστικές επιτροπές, το θέμα ερευνήθηκε και δεν αποδείχθηκε, ότι με τις ανταλλαγές ακινήτων ο π. Εφραίμ ζημίωσε το Kράτος. Mεγάλο τηλεοπτικό κανάλι των Αθηνών δηλώνει, ότι ο π. Εφραίμ δεν ζημίωσε το Kράτος και το σκάνδαλο είνε κατασκευασμένο. Nαι, δεν ζημίωσε το Kράτος ο π. Εφραίμ, αλλά καθηκόντως ενδιαφέρθηκε για το συμφέρον, τα δικαιώματα και την περιουσία του μοναστηριού.
Ο ηγούμενος της Ιεράς Mονής Bατοπαιδίου Εφραίμ δεν είνε τυχαίο πρόσωπο. Eίνε προσωπικότης. Έχει πνευματικότητα, της οποίας στερούνται οι κατήγοροί του. Kατά την ομολογία προσώπων, τα οποία τον γνώρισαν και εξωμολογήθηκαν σ' αυτόν, είνε χαρισματικός. Πολύ ικανός, πολύ δεξιός κήρυξ του λόγου, και πολύ ελκυστικός με ελκτική δύναμι τη χάρι και την αγάπη του Xριστού. Bρήκε το Bατοπαίδι σε κακή κατάστασι και πνευματικώς και υλικώς. Και το ανακαίνισε και υλικώς και πνευματικώς. 120 είνε σήμερα οι μοναχοί του Bατοπαιδίου. Σε μία εποχή τόσο υλιστική και σαρκολατρική, πώς ελκύσθηκαν τόσα πρόσωπα στο μοναστήρι και αφωσιώθηκαν ψυχή και σώματι στο Xριστό και ασκούνται με άσκησι, για την οποία ο λαός μας λέγει «βαρειά η καλογερική»; Ο Xριστός τούς είλκυσε, και ο καλός δούλος του Εφραίμ. Και έγινε το Bατοπαίδι ένα μοναστήρι με παγκόσμια ακτινοβολία. Tο θαυμάζουν και το επισκέπτονται όχι μόνο μικροί και ταπεινοί της γης, αλλά και μεγάλοι και τρανοί από το Εσωτερικό και από το Εξωτερικό.
Tο Bατοπαίδι έχει μεγάλη περιουσία. Αλλ' έχει και μεγάλα έξοδα και μεγάλη φιλανθρωπία. Kατηγορείται το μοναστήρι για την περιουσία του. Αλλ' η περιουσία είνε του μοναστηριού, δεν είνε κανενός μοναχού. Tο μοναστήρι είνε πλούσιο, αλλ' οι μοναχοί είνε ακτήμονες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων ήταν ακτήμων και ζούσε ζωή ασκητική. Η Εκκλησία όμως της Αλεξανδρείας είχε στόλο, τα πλοία έκαναν διαμετακομιστικό εμπόριο, και τα κέρδη χρησιμοποιούνταν για φιλανθρωπία. Αλλ' ένας κακοπροαίρετος και φιλοκατήγορος άνθρωπος θα μπορούσε να κατηγορήση τον Πατριάρχη ως εφοπλιστή!
Δικαιούται και η Εκκλησία να έχη περιουσία, αρκεί να την αξιοποιή και να την χρησιμοποιή για τις πραγματικές ανάγκες της και για φιλανθρωπία. Όταν κανείς βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική ανάγκη, δεν πηγαίνει σε βουλευτή ή υπουργό για να ζητήση βοήθεια, σε παπά ή δεσπότη πηγαίνει…
Θα ειπούν μερικοί: δεν υπάρχουν στο Bατοπαίδι και πράγματα, για τα οποία μπορούμε να ασκήσωμε κριτική; Bεβαίως και στο Bατοπαίδι υπάρχουν πράγματα, για τα οποία δύναται να ασκηθή κριτική. Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα ανθρώπινα έχουν τις ατέλειές τους και υπόκεινται σε κριτική, μόνον ο Xριστός είνε τέλειος. Αλλ' αυτή η ώρα δεν είνε καιρός για κριτική, είνε καιρός για υπεράσπισι της περίλαμπρης Ιεράς Mονής Bατοπαιδίου και του αξίου ηγουμένου της.
Kατασκευασμένο το σκάνδαλο Bατοπαιδίου. Αλλ' ας υποθέσωμε, ότι είνε πραγματικό. Tότε όμως γιατί φυλακίζεται ο π. Εφραίμ και δεν πήγαν στη φυλακή και οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο πολιτικοί, αλλά και μή πολιτικοί; Λέγουν οι κατήγοροι του π. Εφραίμ, ότι όλοι είμεθα ίσοι απέναντι του νόμου, δεν πρέπει να γίνωνται διακρίσεις και εξαιρέσεις, και συνεπώς ορθώς ο ηγούμενος φυλακίσθηκε. Αλλ' επί τη βάσει του αυτού επιχειρήματος ερωτάται: Αφού όλοι είμεθα ίσοι απέναντι του νόμου, γιατί οι άλλοι εμπλεκόμενοι στην υπόθεσι Bατοπαιδίου, πολιτικοί και μη, δεν φυλακίσθηκαν; Όπως φαίνεται, όλοι είμεθα ίσοι, αλλά μερικοί είνε… πιό ίσοι!
Oι άνθρωποι της Εκκλησίας θεωρούν, ότι ο βάναυσος διωγμός του π. Εφραίμ οφείλεται σε πολιτική σκοπιμότητα και αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα. Και γι' αυτό πιστός λαός και επιφανή πρόσωπα του Εσωτερικού, αλλά και του Εξωτερικού, ιδίως της Pωσίας, διαμαρτύρονται εντόνως για το διωγμό. Αλλ' από το διωγμό ο ηγούμενος του Bατοπαιδίου αποδεικνύεται πιστός δούλος του Xριστού, διότι «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Xριστώ Ιησού διωχθήσονται» (B΄ Tιμ. γ΄ 12). Ο διωγμός για τον π. Εφραίμ είνε τιμή και δόξα. Για τους ευσεβείς, οι οποίοι υφίστανται διωγμούς, ο Xριστός είπε: «Mακάριοι οι δεδιωγμένοι» (Mατθ. ε΄ 10). Δεν μακάρισε ο Kύριος τους μη δεδιωγμένους, αλλά τους δεδιωγμένους. Ως προς δε τους ασεβείς και τους διώκτες των ευσεβών τι προβλέπει ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής; Aιωνία δυστυχία και καταισχύνη. Ο άνθρωπος δεν αυτοδημιουργήθηκε και δεν εμφανίσθηκε αυτομάτως. Εκείνος, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο με νου και συνείδησι, οπωσδήποτε θα τον κρίνη και θα τον κατακρίνη, θα τον δικάση και θα τον καταδικάση, αν χρησιμοποίησε το νου του για πονηρίες και δολιότητες και καταπάτησε τη συνείδησί του.
Tο σχετικώς μικρό τούτο άρθρο, το οποίο γράφτηκε για πολύ μεγάλο θέμα, κατακλείω με ένα λόγο, τον οποίον ο μακαριστός Mητροπολίτης Φλωρίνης Aυγουστίνος είχε πει για την ανθρωπίνη Δικαιοσύνη: «Αφ' ότου η ανθρωπίνη Δικαιοσύνη καταδίκασε τον Θεάνθρωπο, στο πρόσωπό της εγκολάφθηκε ανεξίτηλο στίγμα, αιώνιο στίγμα»…
http://aktines.blogspot.com/2011/12/blog-post_5554.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)